Spitzkoppe staat bekend om het hevig waaien, en daar waren we afgelopen nacht getuige van geweest. De tenten maakten veel lawaai door de hevige wind. Na een niet zo goede nachtrust reden we op zoek naar de boog ( Rock Arch). Eens aangekomen bleek dat het gezin waar we gisteren mee op toer zaten in Swakopmund hier ook waren en hier hun kampplaats hadden gekozen.

Warre was ondertussen vriendje geworden met één van de kinderen. Ze klimmen en klauteren op alle rotsblokken. We reden in de voormiddag verder rond in het park en kort na de middag reden we naar Brandberg. Het was een saaie gravel weg en redelijk gevaarlijk daar het een hobbelige weg was, en je zag niet wat er kwam als je boven was. Snelheid aanpassen is één van de vereiste. Tijdens de laatste 30 km voor onzecampsite (Brandberg White Lady Restcamp) zagen we de eerste himba’s. Hoe noordelijk je reist, hoe meer je ook geconfronteerd wordt met de armoede van Namibië. Langs de baan zie je mensen met lege flessen water teken doen, met de hoop dat ze wat water krijgen. Hier is er negens in de buurt iets van faciliteiten te vinden, ik vraag me dan ook af hoe waar ze van leven en overleven. De campsite is super mooi, en de lodge heeft 2 zwembaden waar we gebruik van mogen maken. Het wordt een lazy middag aan het zwembad met een pintje. Het water is net zoals bij de vorige zwembaden vrij koud maar het schrikt Warre niet om er in te spelen, wij houden het bij pootje baden.

De regio Brandberg dankt zijn naam aan de rode gloed die op het bergmassief verschijnt bij zonsondergang. s Avonds werden we op de campsite getrakteerd op lokale gezangen. Normaal is er hier een Damara Culture activiteiten voor mensen die in de lodge verblijven, maar daar er nu geen gasten zingen ze voor de gasten op de camping.

3 juni : we verlaten Brandberg en rijden richting Twijfelfontein. De naam komt er doordat er vroeger een bron was waar soms wel, en soms geen water uitkwam, vandaar Twijfel-fontein. Soms moet je het niet ver zoeken. Iedere dag is het landschap verschillend, veel rotsen en er is steeds meer en meer vegetatie. Onze campsite (Mowani campsite) is verbonden aan een luxueuze resort waar we uitdrukkelijk geen gebruik mogen maken van de faciliteiten. We lazen in vorige verslagen dat het een basic campsite werd, maar...Opnieuw een mooie campsite met douche en toilet in een lemen hut. Er staat een picknicktafel onder een zeil. Het zeil is echt nodig voor bescherming tegen de zon. Het wordt steeds warmer tijdens de reis, en je kan niet zomaar in de zon zitten, laat staan een inspanning doen. Het is raar om te zeggen, maar het landschap heeft hier wat weg van de Rocky Mountains. Tegen de avond komt er iemand van de camping langs om het vuurtje aan te steken zodat er warm water is, dit "boilersysteem" wordt hier donkeygenoemd. Vanuit de kachel loopt er een koperen buis naar de douchekop, en zo heb je na ongeveer 30’ warm water, een systeem dat veel voorkomt op de campsites hier.

Indien je 's morgens ook een douche wenst te nemen, dan komen ze het vuur ook aansteken.
Onze voorraad eten is er bijna door dus het wordt wat improviseren om een maaltijd te maken. Gelukkig hebben we nog wat pasta en blik tonijn. We genieten terug van een mooie avond en gaan vroeg slapen (zoals gewoonlijk)