26 mei : Vandaag vroeg uit de veren, want het is 120 km naar Luderitz. Het open en toe plooien van de tenten gaat prima. Je mag gerust rekenen op 60’ voor opplooien tenten, ontbijten, alles klaarmaken voor vertrek ( rekening houden met kinderen). Rond 8u vertrokken we richting Luderitz. Onderweg is het gebied waar veel wilde paarden leven, alleen zijn deze met uitsterven bedreigd en zijn het nog maar de sterkste dieren die overleven. Ze komen om door de beperkte begroeiing en regenval. Ongeveer 10 km voor Luderitz kom je bij het fotogenieke spookdorpKolmanskop. Het is een stadje waar ze vroeger leefden ivm zoeken naar diamanten. Nu is het vergane glorie, en vormen de huizen één geheel met de duinen. Het is toegankelijk van 9 tot 13u. Wil je er verblijven van zonsopgang tot zonsondergang om foto's te nemen, heb je een permit nodig. We betaalden 100 N$ pp, Warre is gratis. Als (hobby)fotograaf kan je hier uren vertoeven. We kozen om geen begeleide toer te doen, en op ons eigen houtje alle huizen te bezichtigen. De 2 meest gespaarde huizen staan uiterst rechts. Na 2 uur reden we naar Luderitz om inkopen te doen in de SPAR. Onmiddellijk wordt je aangeklampd om te zeggen dat ze je auto in het oog zullen houden, natuurlijk verwachten ze dan iets. We zien toch over het algemeen dat het op alles stil is qua toerisme, en dat heel wat restaurants en guesthouse gesloten zijn wegens beperkt toerisme door covid. Ze zien ons dan als de rijke toerist. Na een kort bezoekje in Luderitz reden we terug richting onze overnachtingsplaats en maakten we een stop waar er enkele wilde paarden stonden, nadien reden we verder en zagen we een exemplaar langs de kant van de weg grazen. Hij was zo benieuwd dat hij tot tegen ons raam kwam. We besloten om ’s avonds te gaan eten in het restaurant van Klein Aus Vista. Het eten was om je vingers af te likken. Ik verkoos de kudu steak, Lindsey het typische Thai green Curry en Warre fish and chips. Met de nodige drank betaalden we slechts 30 € (N$453).

27 mei : we werden gewekt door een baviaan die onze vuilbak op de campsite had omver geworpen op zoek naar eten. Bij het klaarmaken om te vertrekken dachten we dat we een grommende hond hond hoorde, maar het bleek een immense baviaan die uit de boom kwam en het op een loopje nam. Vandaag is het een korte rit van 120 km richting Betta, een weinig bezocht plaatsje. Onze volgende halte was Namtib Desert Farm. Het is een schitterende weg er naartoe en voor de eerste keer zie je groepen gemsbokken die naast de straat lopen en meelopen met de auto. Het is een zanderige weg met toch af en toe een tegenligger. De meeste mensen rijden rechtstreeks naar Sesriem. Na 60 km zanderige baan is er een hekken die je brengt op het privé domein van de lodge. Het is dan nog 10 km rijden langs een klein baantje door de uitgestrekte savanne. Het is een plaats om U tegen te zeggen. Je zit hier echt in de middel of nowhere. Net nadat we volledig geïnstalleerd zijn zien het Zwitsers koppel (Leo en Catherine)ook het terrein oprijden. We drinken wat bij de receptie terwijl we de batterijen van camera opladen, want in zo'n gebeid moet je geen elektriciteit verwachten. Enkel een boom en een stenen BBQ, en nette toiletten en douches die werken op zonne-energie thats it. Echt een aanrader om een tussenstop te houden. Morgen richting Sesriem, wat bekend staat voor de hoogste duinen, Sossusvlei en Deathvlei.