We laten de Kalahari woestijn achter ons en rijden naar het zuiden richting Keetmanshoop. Keetmanshoop is "wereld" beroemd door zijn kokerbomenwoud (Quivertree Forest) De weg die we reden was net zoals een rollercoaster, continu naar boven en beneden, die dwars door het desolate landschap ging. De tegenliggers die we tegenkwamen kunnen we op 1 hand tellen. Eindeloos rijden met 1 of 2 dorpjes onderweg. Maar voor de rest niets, of niemand te zien. Het was een rit van 228 km, waar we ongeveer 3u30 over deden, met eindbestemming Quivertree Forest Rest Camp. Een van de weinige kampeerplaatsen hier in de buurt. Eens geïnstalleerd hebben we wat gevoetbald om Warre zijn energie kwijt te kunnen. Voor bezoek aan de Quivertree Forest (Kokerboomwoud) en Giants Play Ground moet je hier aanmelden. Hier is het de enige plaats in Namibië waar de kokerbomen groeien. Het is een rotsachtige grond en het zijn de enige bomen die hier kunnen overleven. In de namiddag brachten we een bezoek aan de kokerbomen. Het is een zeer fotogenieke plaats, ook s nachts is het kokerboomwoud zeer fotogeniek met de sterrenhemel om te fotograferen. je hebt hier wel een permit voor nodig, die hier te verkrijgen is. Rond 17u is het tijd om de cheeta's te voederen. Het zijn tamme dieren die samen zijn grootgebracht met de andere huisdieren. Bij het voedermoment mochten we in de kooi van de dieren, en Warre mocht zelfs met de eigenaar dicht bij de cheeta's gaan, hij was helemaal in zijn nopjes....de mama zag het allemaal minder graag gebeuren. Rond 17u30 gingen we weer richting Quivertree Forest om de zonsondergang te zien, wat een mooi spektakel was. Om 19u werden we verwacht voor het avondeten, en sloten we de avond af met enkele spelletjes Skip Bo en UNO.

22 mei

De cheeta's moeten toch indruk gemaakt hebben, want het was het eerste wat Warre zii toen hij wakker werd. Na ons ontbijt reden we naar Keetmanshoop om wat inkopen te doen, want de komende 7 dagen wordt het weer kamperen. Na ons blitsbezoek aan deze stad (wat op zich niet veel voor stelt) begeven we ons naar Giants Playground. Een gebied met immense stenen, rotsen op elkaar gestapeld, vandaar de naam. Er stond een bordje met de melding dat je je eerst moet melden aan de restcamp vooraleer je het gebied mag betreden, zodat ze weten dat je daar bent. Indiende te lang wegblijft komen ze je zoeken en moet je bovenop de stenen staan zodat ze je gemakkelijker terugvinden. Er staan wel bordjes, maar indien je één mist, ben je volledig de weg kwijt en alles lijkt zo goed op elkaar. En de rotsformaties zijn zo hoog dat je niet in de verte kan kijken. Warre was onze gids en heeft dat voortreffelijk gedaan tot we een kleine slang tegen kwamen, het was opeens gedaan met gidsen. Maar hij is superflink geweest, en na 90 minuten waren we weer bij de auto. Deze middag wat rustig aan doen, alles is gereedheid brengen voor de komende dagen, en daar we hier nu kunnen koken gaat Lindsey wat spaghetti klaarmaken die we dan de komende dagen enkel moeten opwarmen op de campsite.
Warre is helemaal in zijn nopjes op de reis, de vele tamme honden hier zijn de beste vrienden. Ondertussen kunnen we ook al de eerste week van ons avontuur afvinken. Het zal zijn tot we nog eens internet hebben.