Afgelopen nacht was het vrij koud, maar gelukkig hadden we slaapzakken mee, die goed van pas kwamen met de dekens die we kregen. Nadat alles (tegen onze verwachting)vrij snel was opgeplooid en ingepakt, reden we vandaag naar Mariental naarBagatelle Kalahari Game Ranch. Hier slapen we 2 nachten. Dit is één van de wijzigingen doordat we in de komende dagen niet naar Kalahari Transfrontier park kunnen, wat wel op onze planning stond....maar covid heeft hier roet in het eten gegooid. De grens is nog steeds gesloten (park ligt op de grens Namibië/Zuid-Afrika). We hebben gewacht tot enkele dagen voor vertrek, maar het bleef gesloten, waardoor onze overnachtingen wat werden aangepast.

Ik besloot om vandaag de gravel weg te nemen (want asfalt is maar saai he...)dus wat druk uit de banden halen tot op 1,8 bar en ready to go. Eindeloze wegen door de savanne waar je zelden een auto tegenkomt. Na ruim 3u voor ongeveer 170 km kwamen we op onze overnachtingsplek. Een zalig plaatsje met eigen sanitair dat kan afgesloten worden. Warre wou persé in het zwembad tot hij het watertemperatuur voelde en bleef het bij pootje baden, ik was super blij dat hij niet besloot om te zwemmen, anders was ik het grootste slachtoffer. Het opzetten van de tent ging stukken vlotter en opnieuw werd er gebruik gemaakt van de braai. Warre zag zijn eerste oryx(gemsbok). ’s Avonds werden we opnieuw getrakteerd op een prachtige sterrenhemel.

De Kalahari woestijn beslaat 50.000 km², hoewel de kern in Botswana ligt, strekt dit gebeid zich verder uit over een gedeelte van Namibië, Zuid-Afrika en Zimbabwe. Het bestaat uit eindeloze vlaktes en schildert een landschap van rood, geel, en vooral gedurende het natte seizoen, groen. Het is een van de oudste stukjes aarde, waar waarschijnlijk ooit de allereerste mensen zich verspreidden over het Afrikaans continent.


18 mei :
In de voormiddag deden we een leuke wandeling door de uitgestrekte savanne die deel uitmaakt van de Kalahari woestijn, met het typische rode zachte zand. We moeten ons aanpassen aan de temperaturen hier, want grote inspanningen in de namiddag bij deze temperaturen zijn niet aan te raden. Omwille van de regenval in maart/april was er toch wat begroeiing. Ook hier zagen we wat wild rondhuppelen. We besloten om in de namiddag een excursie te doen bestaande uit een game drive, cheeta feeding en sundowner. Met nog een koppel uit Frankrijk en Zuid Afrika reden we rond op zoek naar wilde dieren. Opeens zagen we in de verte 2 witte neushoorns. We waren sterk verbaasd hoe dicht de chauffeur bij de dieren kon rijden. Er zat slechts 3 meter tussen de auto en de neushoorns. Warre was opeens stil en verbouwereerd. Het is toch iets anders dan de dieren te zien in de dierentuin. Hij kon zijn ogen maar niet geloven. Na de nodige foto's reden we verder en zagen we onze eerste gnoe’s(wildebeest), zebra’s en giraffen. De autorit door de rode duinen vond Warre op zich ook superleuk. Telkens we steil naar beneden reden stak hij zijn handjes in de lucht alsof hij op een rollercoaster zat.
Het voederen van de cheeta's was ook een heel avontuur. Het zijn dieren die alleen overbleven toen de mama's overleden zijn. Ze leven in een reservaat van 29 hectare, en dit voor 6 cheeta's. Volgens de gids moet elke cheeta minimum 2 hectare hebben om zich te kunnen bewegen. Hij traint ze op alle vlak. De cheeta's worden jaarlijks gevaccineerd door de dierenarts, dus moet hij de dieren trainen dat ze dit toelaten, want het zijn en blijven wilde landdieren. Cheeta's zijn de snelste landdieren (0-100 km in 3,6 sec), maar kunnen dit niet lang volhouden anders raken ze oververhit. Warre vond dit onderdeel het "coolste" naast het zien van de neushoorns. De toer werd afgerond op een duintop om te genieten van een mooie zonsondergang met een hapje en een drankje. We sloten de avond in het restaurant en aten samosa van Oryx als voorgerecht, en ik koos voor springbok als hoofdschotel. Alweer een mooie dag achter de rug, met nu echt het idee dat we in Afrika zitten.