Deze morgen staat een bezoek aan de Sami op het programma - beter gekend als de "Lappen" wat ze zelf als scheldwoord ervaren. Het zijn eigenlijk de originele inwoners van Lapland - een gebied dat uitgestrekt is over Noorwegen, Zweden, Finland en Rusland. In een slee achter een sneeuwscooter werden we tot bij de Sami gebracht.

Onze gastvrouw (Jana) stond ons in traditionele kledij op te wachten. De meeste Sami's leven van het houden van rendieren. Het is zeer onbeleefd te vragen aan hun hoeveel rendieren ze hebben - dit komt overeen met wij die aan elkaar vragen hoeveel er op onze bankrekening staat. Om enkel van het het houden van rendieren afhankelijk te zijn moet je minimum 300 dieren bezitten, en weten dat een dier al snel tussen de €350 a €500 kost. Daar de meeste Sami dit geld niet hebben combineren ze het houden van rendieren met een andere job.

Elke Sami die dieren houdt heeft een oppervlakte die ter vergelijking is met Luxemburg om zijn dieren te laten rondlopen. Sommige dieren hebben gps trackers, anderen niet wegens te hoge kostprijs (€500 per gps). Dus elk rendier die je tegenkomt in Zweden heeft een eigenaar, maar leeft in het wild.

Om hun dieren op te sporen rijden ze een bepaalde tijd van het jaar elke dag een immense zelfde toer met hun sneeuwscooter en kijken ze naar nieuwe sporen die in of uit hun pad kruisen. Indien er sporen buiten het pad van de sneeuwscooter liggen, doen ze de volgende dag een grotere toer. Verder kijken ze ook naar sporen van veelvraten of wolven die hun dieren kunnen bedreigen. Eens ze hun dieren gevonden hebben gaan ze met meerdere sneeuwscooters in een V-vorm hun dieren opsporen en anderen rijden terwijl rond om de rendieren naar de scooters je drijven.

Op onze 2 daagse kwamen we een rendier tegen die op het pad liep - het is verboden om met de scooter achter het rendier te blijven rijden en het dier op te jagen. Je moet om het dier rijden waardoor je voor het dier komt te staan, en het dier dan kiest voor de diepsneeuw.

Na alle uitleg over het houden van rendieren bezochten we een lavvu waar de Sami stam vroeger in leefde, want Sami's waren nomaden, en volgden hun rendieren. In de lavvu kregen we uitleg over de geschiedenis van de Sami tot hoe het vandaag is om nog als Sami te leven. Er zijn nog enkele gemeenschappen waar de echte Sami wonen, maar die zijn ook aan het uitsterven, waarbij ook het Samisch (taal) minder gesproken wordt. Jana was de laatste generatie van authentieke Sami, waar ze enorm fier op is, en probeert ze de traditie door oa de taal door te geven aan haar zoon en andere familieleden. De jongeren verhuizen tegenwoordig naar ""grootsteden" als Kiruna, om daar in de mijnen te gaan werken.

Tijdens deze interessante uiteenzetting werden we getrakteerd op de echte Sami koffie. De originele Sami koffie wordt gemaakt op een houten vuur met daarboven een ketel met water. Als het water kookt wordt er koffiepoeder bijgedaan en laten ze het opnieuw inkoken. Nadat alles ingekookt is, maken ze een draaiende beweging met de pot waardoor het koffiedrab naar beneden zinkt, en dan wordt de koffie geserveerd.

Maar....nadien kregen we een stukje zelfgemaakte harde kaas (zou Lapse delicatesse zijn) en doen we dit in de koffie, tot de kaas wat zachter is van structuur (te vergelijken met tofu textuur) en dan de koffie drinken in combinatie met het knabbelen van stukje kaas. Het zou een zachte maagvuller zijn tegen de kou buiten. Wij vonden het al vreemd om 1 stukje kaas in de koffie te doen, zij doen er 3 a 4 stukjes in. Tijdens de hele koffie ceremonie begonnen Jana en haar zoon enkele typische Sami liederen te zingen onder begeleiding van Sami tamboerijn en andere percussie instrumenten. Een echt kippevelmoment. We respecteerden met veel plezier de vraag om de camera's aan de kant te laten en geen foto's of filmpjes te maken.

Na deze zeer boeiende en mooie ervaring was het tijd om afscheid te nemen van Jana en haar familie. Ondertussen was het weer volop aan het sneeuwen en besloten we met enkelen om terug te wandelen naar de lodge door dit feeëriek landschap, en praten we nog wat verder over de boeiende uiteenzetting.

's Middags was er niets gepland en kon je die invullen met wat je zelf wenst te doen. Ruben en ikzelf besloten om deze middag nogmaals op toer te gaan met de sneeuwschoenen in de diepsneeuw. We volgden het langlaufparcour wat vrij saai was, en besloten af te wijken van het pad en diepsneeuw op te zoeken. Want door de sneeuwval van afgelopen dagen was er heel wat sneeuw bijgekomen, en tenslotte dienen de sneeuwschoenen toch om je te verplaatsen in diepsneeuw. Eens afgeweken zakte ik bij elke stap tot boven mijn knieën in de diepsneeuw, zeer leuk maar super vermoeiend om zo je pad te maken. Super grappig, maar al snel voel je niets meer van de koude en ben je volop aan het zweten. Na een 2 tal uurtjes gingen we terug naar de lodge en zat de dag er weer op. Deze avond opnieuw geen Noorderlicht. We hadden er ons bij neergelegd dat dinsdag de laatste keer was.

Op naar morgen, waar we op onze vrije dag opnieuw een toer met de husky's geboekt hebben.