Na een stevig ontbijt werden we opgewacht door Corian die ons uitleg gaf, alsook veiligheidsmaatregelen, want tenslotte rij je met een scooter(type Lynx) van 600 cc en die ongeveer 300 kg weegt. Het is niet te vergelijken met fietsen, wel met het rijden met een quad. Je gewicht verplaatsen in de bochten, en niet vergeten dat je er met 2 opzit. Onze beperkte bagage werd achterop bevestigd en we reden ons nieuw avontuur tegemoet. Grotendeels rijden we vie de "Tobacco Trail". Een smokkelroute voor tabak tussen Noorwegen en Rusland, gelegen in de uitgestrekte taiga. Het landschap varieert van grote bevroren meren naar beboste gebieden met een trail die amper breder is dan de scooter zelf. De maximum snelheden die we haalden was ongeveer 70 km/u over de immense bevroren meren. Op de smalle, technische wegjes gingen er heel wat trager aan toe. En ja, we zijn enkele keren gevallen met de scooter, maar gelukkig is het overal diepsneeuw en lag het er technisch moeilijk bij (zei de gids) - dus oef...het ligt niet aan onze stuurkunsten. Rond 15u waren we op onze slaapplaats aangekomen, dit in de middle of nowhere. Ondertussen is er ongeveer 60 km bijgekomen op de teller. Je rijdt een bebost gebied is, en opeens zie je eens soort joert staan, met een kleine trekkershut erbij. Een aangekomen werden er wat taken verdeeld onder iedereen, want over enkele uren is het donker en moet alles gereed zijn. De ene moest met een bijl een gat in het ijs kappen boven een rivier en water halen, de andere moesten voldoende hout kappen voor de houtkachel in de joert en voor de kachel waar op gekookt werd. De andere taken waren de sauna klaarmaken en een vuurtje stoken, en de laatste taak bestond eruit om de joert in orde te brengen om te slapen. In de joert lagen een 12 tal matrassen op de grond, slaapzakken en liners werden meegebracht en de houtkachel werd aangestoken. Camp Faravid bestaat uit de joert, een sauna en een trekkershut waar de maaltijden genuttigd worden. Echt basic - geen elektriciteit, stromend water, en het toilet is een klein houten huisje. Zaaalig. Terwijl de gids het stoofpotje van rendier aan het klaarmaken was, genoten we van een heerlijke aperitief met wat nootjes. Het trekkershutje gebruikt de organisatie van een ex paracommando die hier soms in de winter en/of zomer kampen geeft met survivortechnieken - het is er echt de ideal plaats voor.

Na de lekkere maaltijd en chocolade muffin bleven we wat napraten, anderen gingen zich verhitten in de sauna. Tegen 23u lag iedereen uitgeteld in bed, want tegen alle verwachtingen in is het rijden met een scooter vermoeiender dan je denkt.

Met een extra thermisch laagje kroop iedereen in de slaapzak. Tegen alle verwachtingen in heeft er niemand echt koud gehad, en konden we de volgende morgen genieten van een uitgebreid ontbijt met zelfgebakken brood door de gids...

Helaas hadden we de weergoden niet aan onze kant. Afgelopen dagen hebben we zeer heldere dagen gekend zonder een wolkje aan de lucht, vandaag was er bewolking en sneeuw op komst.

Nadat alles opgeruimd was begonnen we aan onze terugreis. Het rijden verliep moeizamer daar je door de bewolking en de hevige sneeuwval moeite had om het pad te zien waar je moet rijden. We moeste voldoende afstand nemen. Van het pad waar we gisteren reden, was niets meer te zien, alles had een dikke nieuwe laag sneeuw gekregen. Blijkbaar kent onze gids dit gebied als zijn broekzak. na ongeveer 30' rijden werd er gestopt en mochten we eens "spelen" met de scooter in diepsneeuw, wat toch heel anders rijden is dan het pad. Het voordeel was als je verder op de terugweg in diepsneeuw raakt, je minder panikeert.

En dan de meestgestelde vraag : "Was het dan niet koud?" - naast onze aangepast kledij hadden we een buff en balaclava aan onder onze helm, en ja hoor...er was handverwarming aan de handvaten voor de driver, maar ook voor de passagier acheraan aan de beugels waar hij/zij vastneemt. Maar het feeërieke landschap doet alle koude vergeten, alleen maar genieten..De laatste 15 km mochten we de scooter op "sportstand" zetten en voel je hoeveel extra vermogen hij heeft bij het optrekken en rijden. Een superervaring..

Moe, uitgeteld en anderzijds opgefokt kwamen we halverwege de middag terug aan in de lodge. We hebben in totaal zo'n 130 km gereden.. Wat een ervaring.

Deze avond wegens bewolking geen Noorderlicht. Dan maar met de groep genoten van een heerlijk biertje en gezelschapsspel gespeeld in de lounge.