Via zuidelijke richting reden we GTNP buiten. Overal zagen we vrijwilligers langs de kant van de straat het afval van de toeristen/mensen opruimen. Het bestaan van die jobs is toch dubbel, misschien best dat ze het doen, anders zou het park er nog meer afval liggen, anderzijds is het jammer dat de toerist zijn afval niet gooit in de rijkelijke aanwezigheid van vuilbakken. Via een steile bergpas (Teton Pass) reden we via Victor, Driggs naar Ashton waar we de Mesa Falls Scenic By Way nemen.

Tijdens deze reis heb ik enorm veel respect gekregen voor het wielertoerisme. Overal kwamen we moedige fietsers tegen die zwaarbeladen en in die hitte zich hier komen uitputten om al die steile cols te trotseren. Moesten ze hier een wielerwedstrijd doen, er zouden er fameus veel afvallen. Als je al voelt hoeveel de camper moet trekken en draaien om de steile hellingen tot 10% te trotseren, wat moet het dan niet zijn voor die fietsers. Overal in Amerika heb je "scenic Byway". Een scenic byway is een toeristische weg of themaweg dat loopt via een natuurlijke of culturele schoonheid.Vooral de Upper Falls langs de Mese Falls Scenic Byway zijn de moeite om eens langs te rijden. Vanuit Ashton reden ze via Rexburg; Howe naar Arco. Arco is het laatste dorpje voor je Craters of The Moon binnenrijdt. De weg loopt langs desolate, dorre en weinig vruchtbare landschappen. Je kan hier uren rondrijden zonder iemand tegen te komen. HIer wil je echt geen lekke band of zonder benzine staan. Overal waar je kijkt zie je weidse landschappen. En als je auto's tegenkomt zijn het immense jeeps, of echte bikers in hun mouwloze leren jasjes met hun typische hangsnor en de gekende bandana in de haren trotseren ze op hun blikkende ronkende machines de Amerikaanse wegen. Het liedje "Born to be wild" komt hier zo tot z'n recht. Van Biker Biys gesproken...

Een beeld van Amerika :

door de immense oppervlakte en uitgestrektheid van het land ligt alles zeer ver van elkaar. De gekende Amerikaanse porties (en niet alleen in fastfood restaurants) zijn immens, wat voor hun een medium meal is, is voor ons een XL menu. Wij kunnen hiervanmeerdere dagen eten . De omvang van de gemiddelde Amerikaan is er aan te zien. Wat betreft auto's, afwel zie je hier de bekende nostalgischeMustangs of firebirdrondrijden, of andere sportmodellen, ofwel pick up's of jeeps. De jeeps hebben dan ook geen gewone banden op hun auto liggen, maar net geen monstertruckbanden. Gelukkig is de benzine hier vrij goedkoop voor hen. De boeren met hun huizen in de prairies hebben op hun erf een bouwvallig houten constructie staan, wat op hun huis lijkt, maar op hun erf staan er een ferme auto met trailer en een klein autokerkhof aan oude, geroeste auto's. Dit beeld kom je dagelijks tegen. Wat bij ons geld opbrengt (oude Ford pick up) staat daar weg te roesten...Eigenlijk wel jammer.

Wij dachten dat we met onze camper van 7m60 toch al een redelijke camper hadden, maar dan zie je hier campers rondrijden de lengte van een tourbus, met aan de trekhaak nog een jeep, en als het goed is hangt er aan die jeep nog een aanhangwagen met een boot of quad, enz...En weg zijn ze...Dan sta je op de camping daarnaast met je campertje van 7m60..

Maar nu genoeg over Amerika in het amgemeen. Eens aangekomen in Craters of the Moon. Al uren zijn we verwijderd van de bewoonde wereld, behalve een groot gebied voor de Idaho National Laboratories, oftewel de R&D van het nucleaire programma van de Verenigde Staten. Een prima plaats dus, ver van de bewoonde wereld.

Ongeveer iedere 2000 jaar vindt er een eruptie plaats in dit vulkanisch gebied en het is inmiddels zo’n 2.000 jaar geleden dat de laatse eruptie plaatsvond. Men voorspelt dat bij de volgende eruptie zo’n 1 kubieke mijl aan lava naar buiten zal komen. Best riskant dus, dit bezoek

Overal rondom je zie je niets meer dan zwarte versteende lava. Hier heerst net geen woestijnklimaat, overdag snikheet, en 's avonds koelt het vrij snel en redelijk veel af, wat meer dan welkom is. We kregen een gratis kampeerplaats aangeboden door een gepensioneerde Amerikaan (had plaats gereserveerd voor de familie die morgen ging komen) De asfalt was aan het smelten, meer woorden moet ik er niet over zeggen zeker. Iedereen zat te puffen in zijn zeteltje in de schduw van zijn camper. Pas rond de avond begon het draaglijker te worden. De camping is ook gelegen in het lavarijke gebied. Leg hier op de middag een ei, en ik kan je garanderen dat hij zeker gekookt is. We besloten om morgenochtend vrij vroeg op te staan, en enkele wandelingen te doen in dit toch bizarre park, maar liefst voor dat de zon hoog staat.

Craters of the Moon bestaat uit een vulkanisch landschap van zo'n 2900 vierkante kilometer. NASA trainde lange tijd astronauten in het Craters of the Moon Lava Field. Er werd aangenomen dat het maanlandschap er zo uit zou zien. In 1969 konden de astronauten vaststellen dat het maanoppervlak niet veel op dit deel van Idaho lijkt. Echte maankraters zijn bijna allemaal gevormd door meteorietinslagen, terwijl deze kraters zijn gevormd door vulkanische erupties.

Dus, de volgende morgen vroeg uit de veren, en we waren blijkbaar niet de enigen die er zo over dachten. Er zijn verschillende wandelingen door het vulkanische gebied varierend van een paar honderd meter tot een aantal kilometer. Alle wandelingen liggen langs de 15KM geasfalteerde weg door het gebied. Het mooie bij de lavavelden in dit gebied, is dat de structuur van de stromen heel goed te zien zijn. Het lijkt wel een zwarte, versteende waterval. Verder ging ikeen kijkje nemen in een krater. En wetende dat het onder het immense lavaveld eronder zogenaamde lava tubes zijn. Dit zijn lege holtes die ontstaan zijn door het stollen van de bovenste laag lava terwijl daaronder de lava nog doorstroomde. Vanop een heuvel heb je een mooi uitzicht op het mooie, bizarre park.Opnieuw een zeer mooie ervaring