Het was het eerste guesthouse waar we een borg moesten betalen van 50 kina. De kamers waren rampzalig, en waren nog soberder dan in een slotklooster. Het totale meubilair had nog geen waarde van 50 kina. Elk op beurt namen we een verfrissende douche in een geroeste douche, en gingen nadien een maaltijd bereiden in de keuken. Hier werd al héél duidelijk dat de hygienische maatregelen zeer minimaal waren. We praten we nog even na over afgelopen dag. De eerste nacht verliep vrij vlekkeloos.

De volgende dag maakten we kennis met “Mama” de eigenlijke bazin die met een ijzeren vuist vanuit haar kamertje het guesthouse runt. Ze is van Oost Europese afkomst en is obsessief bezig met het geloof. Overal vind je citaten uit de Bijbel geschilderd, staat er “holy water” van Lourdes in de koelkast. Eigenlijk is ze een figuur op zich, een oude dame met baseballpet op haar grijze haren en die de ene sigaret na de andere rookt. Verder is ze incontinent wat de nodige stank meebrengt, en ook haar zelfzorg laat de wensen over. Als ze roept op haar personeel is het een schelle stem die weerklinkt in het hele guesthouse en het heeft iets weg van hekserij. Ze riep om Richard die onze bodyguard zal worden om rond te lopen door de straten van Wewak. Samen met Richard deden we boodschappen en boekten we enkele vliegtuigtickets, liepen we wat rond in het dorpje en zagen we de mensen die hun souvenirs verkopen. We waren vooral hierheen gekomen voor de Sepik, want Wewak is hiervoor de ideale uitvalsbasis. Alleen is er niets te vinden betreffende toerisme en komt iedereen naar je toe om te zeggen dat ze gids zijn. Natuurlijk ruiken ze geld, want elke niet-Papoea komt hierheen voor de Sepik, wat een hightlight is van PNG en hierdoor ook zeer duur. Al snel hadden we door dat het niet evident ging zijn om hier iets te regelen. In heel Wewak vind je slechts één eenttentje, wat lijkt op een snackbar waar ze junkfood serveren. Na een stevige middagmaal ontmoeten we Richard die een guesthouse runt op Mushu Island en die ook trips organiseert naar de Sepik. Hij leek ons een betrouwbare type en stond ook vermeld in de Lonely Planet. Om even te vluchten van de prijzenoorlog tussen al de locals die zich aanmelden als gids besloten we de volgende dag naar Mushi Island te gaan, een stukje aards paradijs in PNG. We vernamen van hem dat er ook een betere guesthouse was dan waar we nu logeerden. We wandelden richting het luxe Wewak Boutique hotel, waar schuin tegenover “Eden Bloom Transit Inn GH” lag. We besloten om eens de kamers te bekijken en te reserveren voor als we terugkwamen van Mushu Island. In Wewak kan je alleen op internet in het sjieke Boutique hotel, waar we toch wel enkele uren versleten hebben voor de blog up te daten en de coachsurfadressen te contacteren. Met onze vuile kleren melden we ons aan, en werd de gate door de security geopend. We passeerden de keuken waar een heerlijke aroma uitkwam en vroegen dat externe hier ook mochten eten. We besloten om dezelfde avond daar te gaan eten.

Onze laatste nacht in Wewak Backpackers GH was een ramp. Lawaai..er was blijkbaar een feestje geweest, het hele gebouw stonk naar urine, overal lagen blikjes en iedereen was de dag nadien niet te spreken daar ze een kater hadden. We hadden meer en meer het idee dat het GH een rendez-vous plaats was voor de lokale bevolking. Buiten een arts uit Lae logeerde er niemand. We lieten het GH achter ons en vertrokken richting haven waar de dinghys op ons lagen te wachten. Richard besloot om snel voor ons om ijs te gaan. We hoorden van de locals dat een blok ijs 6 kina, kost, Richard betaalde zogezegd 15 kina..wat we toch wel vreemd vonden voor een bekende persoon hier in Wewak. Met de nodige vertraging vertrokken we richting Muschu Island. Eens buiten de baai werd de zee zeer woelig en ging de boot hevig te keer op woelige baren. Een reddingsvest was geen overbodige luxe, alleen in PNG kennen ze die niet. We voeren tegen de dansende hoge golven die op ons inbeukten.Je hoorde en voelde de romp hevig te keer gaan tegen de baren. Nu maar hopen dat de romp niet breekt, want het klonk niet echt goed. We kregen gratis een douche van zoutwater en konden onze ogen niet openen van het vele zout dat in ons gezicht spatte. Niet echt een overtocht voor doetjes..We waren drijfnat tot op ons lichaam en konden onze kledij letterlijk en figuurlijk uitwringen. Lindsey had nog last van zeebenen en viel bij het uitstappen van de boot in het water. Daar stonden we dan, met z’n drie volledig nat met rugzak op het strand waar we verwelkomt werden door de lokale bevolking. Eens we op overnachtingsplaats zagen vergaten we de overtocht en kwamen we terecht in een oase van rust en eens stukje paradijs in PNG.

Onze slaapplaats was gelegen op het strand, geen elektriciteit, wassen deden we in de zee. Het was omgeven door torenhoge wuivende palmbomen en de azuurblauwe zee. Een stukje niemandsland. Hier was het de ideale plaats om tot rust te komen en even op krachten te komen. Een stukje idyllisch strand op onze grote wereldbol. Ik moest eigenlijk wel regelmatig denken aan het programma “Robinson island”, maar dan zonder de ergerlijke camera’s rond je. We keken vanuit onze slaapplaats naar de wuivende palmbomen die schuin boven de zee hingen. We maakten kennis met de kleine Victor, die voor ons verse kokosnoten uit de boom had gehaald. Op het eiland is er één school, waar er verplicht wordt om Engels te praten, vandaar Victor best een woordje Engels sprak.

We vertoeven heel veel in de afkoelende zee en wandelden wat rond op het eiland. ’s Avonds werden we getrakteerd op een maaltijd van makreel met bakbananen bij kaarslicht. Voor we gingen slapen, bewonderden we nog even de prachtige sterren aan de wolkeloze hemel. Met het geruis van de zee op de achtergrond sliepen we snel in. De volgende dag kwamen andere kinderen naar ons toe, en genoten ervan dat we samen met hen speelden. Alleen was het vrij moeilijk om nadien afstand te nemen van hen. Van ’s morgens tot ’s avonds zaten ze bij ons, enkel bij de maaltijden waren we even “kinderloos”. Het meest in de trek bij de kinderen was ons point-it boekje, wat onontbeerlijk is tijdens elke reis. Dus echte rust hadden we niet....Na enkele dagen te rusten en te genieten op het eiland waren onze batterijen weer opgeladen om de drukte van de komende weken te trotseren. We namen afscheid van de kinderen en de eigenaars van het guesthouse. Het was best een leuke ervaring, alleen jammer dat we nooit zijn gaan vissen ondanks we dit diverse keren gevraagd hebben. Verder was het eten ook vrij eentonig...drie dagen hetzelfde eten terwijl de zee vol zit met verse vis. Ik had het idee dat de eigenaars veel geld willen verdienen, maar weinig in de plaats wilden geven.

Voor de terugtocht met de boot waren we voorbereid. We hadden onze regencape aan, want net zoals op de doortocht werd het een zeer heftige boottocht over de immense golven die continu insloegen op de boot. We begaven ons naar het nieuwe guesthouse en nadat we alles geïnstalleerd hadden, kwam onze referentiepersoon James voor de Sepik op bezoek. Hij leek ons net iets meer betrouwbaar dan de overige straatventers die zich aanmelden als gids. Ook zijn minder opdringerig gedrag gaf de doorslag. We besloten om niet het gedeelte te doen in de regio van Angoram, maar naar het moeilijk te bereiken Pagwi.