De volgende dag werden we op tijd opgehaald door iemand en werden we met het busje naar de aanlegplaats van de dinghy’s gebracht. Hier ontmoeten we nog een koppel die zeer basic aan het reizen waren. We zagen dinghy’s met lokale mensen eivol vertrekken. Het leek een boot met vluchtelingen met hun volledige inboedel. Er werden fans, stereo’s allemaal meegezeuld.. Enkele ogenblikken later mochten we onze bagage aangeven en kwamen de locals af met hun grote plastieken boodschappentassen. Eens alles ingeladen en afscheid nemen van hun familie vertrokken we met de boot, maar...De reserve motor sputterde wat tegen, dus terugvaren, en met enkele uren vertraging konden we eindelijk vertrekken. Het werd een vier uur durende boottocht. Echt veel comfort was er niet. We zaten achterin op een houten plank. We dachten dat we daar het mooiste plaatsje hadden, en verstonden niet waarom de lokale op de bodem gingen zitten. Daar de boot vrij zwaar geladen was, kregen we achterin de boot continu het opspattende water op ons, en was het vrij duidelijk waarom de Papoea’s op de bodem zaten verschuilt achter de hoge berg van bagage dat afgedekt was met een plastieken zeil.. Alleen Guy, die vooraan op de bagage lag, bleef droog. Na enkele uren besloot ik om het voorbeeld van de Papoea’s te volgen. Ondanks we continu het opspattende water op ons kregen, voelden we hoe de zon brandde. Regelmatig insmeren met zonnecreme, en een hoofddeksel waren noodzakelijk. Na een mooie boottocht op de rustige zee kwamen we aan in het kleine Aitape. Het kleine, pittorske Aitape ligt midden in de jungle. Overal begroeiing met palmbomen, en buiten enkele houten stalletjes, een kerk en een pastorie was er niets te zien. Nu vervoer zoeken naar Wewak was de volgende uitdaging. Daar we met de nodige vertraging vertrokken zijn waren de bussen reeds vertrokken naar Wewak. We liepen naar de markt waar de hele lokale bevolking samenzat en ons allemaal aankeken. Blijkbaar is toerisme hier niet een dagelijks fenomeen. De bevolking zag er allemaal vrij ruig uit, dus echt op ons gemak waren we niet, maar we waren met z’n vijf en besloten ook tijdelijk samen te reizen tot we aankwamen in Wewak. Enkelen kwamen naar ons toegelopen en vroegen dat ze ons konden helpen. We vroegen naar vervoer naar Wewak. We vernamen dat de tocht per bus (wat hier een 4x4 is),enkel ’s morgens rond vier uur vertrekken. Dit was voor ons geen optie, daar we niet ’s nachts willen reizen, zeker niet door de jungle. Er werd al gekeken voor slaping voor ons, we konden eventueel in de pastorie of school blijven slapen tot er opeens 2 goede zielen (Carl en Geoff) ons willen voeren naar Wewak, een rit die ze dagelijks doen. We waren blij om niet ergens hier te moeten overnachten en morgenochtend rond 4u te vertrekken. Ondertussen was het bijna 14u en de tocht duurt tussen de 4 a 6u zeiden ze ons. Wat je moet weten is dat de Papoeas een enorm eergevoel hebben. Als ze zeggen dat ze ons veilig naartoe brengen dan doen ze dan ook, alleen verschilt de manier met de onze.

We kropen met enkele locals en ons 5 en al de bagage achterin de pick up en begonnen aan een nieuw avontuur. De pick up zijn de enige auto’s die je hier ziet. Eens net buiten Aitape wisten we waarom, we reden langs de ongerepte natuur over smalle onverharde grintwegen met immense keien. Een stukje natuur waar alleen de lokale mensen komen die er in kleine dorpjes leven langs de weg.De weg is eigenlijk niet meer dan een pad omgeven door één en al groene jungle.

De rit hangt af van het weer van de voorgaande dagen. Als het veel geregend heeft, kan de rit gemakkelijk zes uur duren. We waren volledig afhankelijk van de “goodwill” van de chauffeurs. Wat we helaas later vernomen hebben is dat beide chauffeurs al heel wat blikjes bier binnen hadden. Er is geen maximale toegestane alcoholpercentage bij het besturen van een voertuig. Hierdoor rijden heel wat mensen onder invloed rond. Ze raasden over de kleine aarden wegeltjes, passeerden rakelings tegenliggers enz...Bij één van de eerste stops hadden we al vrij snel door dat ze fameus boven hun theewater waren. Ze stopten regelmatig en begonnen tegen de deuren van hun auto te plassen en openden terwijl nieuwe blikjes. Al snel bleek dat deze tocht niet echt de ideale optie was, maar we hadden geen andere keus, want we bevonden ons echt “in the middle of nowhere” en waren nergens geregistreerd waar we het laatste geweest waren. Verder zijn er in die regio heel wat overvallen langs de straat, dus waren we genoodzaakt met hen verder mee te rijden. Ze beloofden ons veilig en wel af te leveren in Wewak. Vanaf toen was het voor ons aftellen tot we arriveerden in Wewak. Halverwege maakten we een stop bij een klein fabriekje, waar ze cacoapulp gingen ophalen. Iedereen uit de laadbak en eerst enkele zakken van rond de 75 kg met cacao weer in laden en dan de bagage. De schaarse plaats die over bleef was voor ons 8, waardoor nog minder comfortabel om te zitten in de laadbak. We vroegen om nu minder stops te maken daar we met z'n allen verkozen om door te rijden om tegen de donker aan te komen in Wewak,...maar je bent totaal afhankelijk van hen. Later ging Guy voorin bij de chauffeurs zitten om wat druk te zetten, en bleek dat de vloer vol lag met lege blikjes. Blijkbaar hadden ze meer alcohol binnen dan we verwacht hadden. Hij probeerde op hun verantwoordelijkheid in te praten om ons op een veilige manier ergens af te zetten, waar de ene meer begrip voor had dan de andere. Dan begonnen ze met elkaar te ruzieën en te schreeuwen, dit terwijl ze aan een immens tempo reden over de kleine paadjes. Dit maakte de tocht nog spannender en opeens ook minder leuk. Ze boden Guy regelmatig een blikje bier aan, en hij dronk enkel mee met de intentie “elk bier dat ik drink, drinken zij minder”. Opeens hielden we halt in het midden van de weg en zagen we enkele onbetrouwbare types rond onze auto en ons aankeken. We dachten echt dat het rovers waren, maar toen we vertrokken bleek dat ze autopech hadden en vroegen dat ze met ons mee verder konden. Opeens weken we van de gravel weg af en reden we de dichtbegroeide jungle in. We zaten allemaal vrij stil achterin de pick up, toen er opeens nog een hevige regenbui bij kwam. Toen waren we allemaal pissed. Bij de zoveelste stop vroeg ik hoe lang nog en zei de chauffeur "no worry, be close" wat hier nog ongeveer 90' duurt. Ondertussen was het hier pikdonker, want rond 19u is het hier precies middernacht en reden ze als een gek over de paadjes die nauwelijks breder waren dan de auto. Hier zaten we dan in een laadbak, volledig afhankelijk van Geoff en Carl in het midden van de jungle. Tijdens onze rit doorkruisten we wel een twintig rivieren, soms moesten we ook een stukje door de rivier rijden om dan weer aan de andere kant de tocht verder te zetten. Opeens reden we op asfalt,wat voor ons teken was dat we in de buurt kwamen van Wewak. Ook hier was hun rijstijl alles behalve veilig. Ze reden van links naar rechts en gelukkig kwamen we geen tegenliggers tegen. Met evenveel stops kwamen we rond negen uur aan in een doods Wewak. Je zag geen kat op straat. Het werd een tocht om nooit te vergeten, ook Carl en Geoff zal ik nooit vergeten. Het werd eigenlijk ook wel best een bangelijke trip. Gelukkig is er ons niets overkomen. Volledig uitgeregend en vermoeid maar blij kwamen we aan in Wewak Backpackers Guesthouse. De grote metalen poort met immens hangslot werd open gedaan.Nog nooit sprongen we zo snel uit de pick up, en een mercike kon er echt niet van af. Na de nodige administratie kregen we een kamer aangeboden. We waren blij dat we een bed hadden.