Eens vertrokken aan de grens met onze pmv richting Vanimo kregen we direct een beeld van het tropische PNG. We reden op smalle wegjes die af en toe kleine riviertjes doorkruisten. Met de foute muziek van Bon Jovi zat de sfeer er volledig in en hadden we totaal geen beeld van wat we de komende tijd mogen verwachten.

Net voor we aankwamen in Vanimo-city, wat niet meer is dan een haven en een transitstad, reden we naar een klein wisselkantoortje in de achterbuurt van de haven. Daar wisselden we enkele dollars om in kina(de lokale munt), want we moesten natuurlijk onze bus betalen. Nadat hij alle klanten had afgezet vroeg hij waar we gingen slapen. Daar we geen slaapplaats hadden geboekt reed hij met ons rond naar diverse guesthouses en kerken. De prijs lag beduidend hoger dan in Indonesisch Papoea. We besloten dan maar om te logeren in bungalows in Yako, een veilige buurt buiten Vanimo. Bleek dat Yako op weg lag tussen de grens en Vanimo, dus terug met de bus. We waren de buscchauffeur echt zeer dankbaar ons overal naartoe wou brengen. We vernamen van de busschauffeur dat we zeker voor zes uur moesten binnen zijn, omwille van de veiligheid. Guy en Lindsey gingen wat booschappen doen en vonden het toch wat vreemd dat de straten in Vanimo er bijna leeg waren. Ook op de terugweg waren ze nog maar met enkelen in de bus. Bleek dat het tijdverschil hier één uur verschilt met Papoea, met andere woorden, het was eigenlijk al half zes toen ze terug waren in plaats van half vijf...

De faciliteiten van Tanyuli Bungalows zijn echt basic – een dunne matras op de grond. De generator voor stroom is enkel actief tussen 17 en 22u. Nadien is er niets van elektriciteit. Om nog maar te zwijgen van de sanitaire faciliteiten.De sanitaire blok was een ramp(4 WC’s waarvan 3 gebroken en 1 er zeer ranzig uit zag en rook, de douche was een ranzige, beschimmelde bucketshower, maar we verkozen om te douchen achter het gebouw.Verder konden we aan moederke onze inkopen geven en ging ze voor ons koken tegen betaling, maar we besloten om zelf eten klaar te maken.We hadden enkele broodjes gekocht en een blik met frankfurtworsten. Eerst nog het vuur aan de praat krijgen in de keuken. Na wat hout kappen met de bijl hadden we wat sprokkelhout om het vuur aan te steken. Eigenlijk kan je het best vergelijken met een grote BBQ. Op zich wel leuk om in zo’n oude, primitieve keuken eens te koken met weinig middelen.Het “restaurant” heeft een vloer uit zand met de nodige zandvlooien...’s Avonds is het echt windstil en hoor je het geluid van de kabbelende zee.

De volgende ochtend liften we langs de baan en hopende dat er snel een pmv passeerde die ons meenam naar de stad. Eens aangekomen in “het centrum” waar alles busjes op een rij staan, riep onze chauffeur van gisteren ons toe met “hey white men”en wuifde . We liepen wat rond op de lokale markt en werden met argusogen gevolgd door de lokale bevolking. Nadien begaven we ons naar de Indonesische ambassade om onze Indonesische visum te regelen. Na het nodige administratie werden we al snel geconfronteerd dat er heel wat tijd nodig is tussen iets vragen, de gegevens die doordringen en het krijgen van antwoord. Opjagen of een inspanning doen kennen ze hier niet. Ze lopen er met een 5 tal man doelloos rond…Na wat druk te zetten, konden we in de namiddag onze visum al komen ophalen.

De 3 vereisten om te reizen door Papoea Nieuw Guinea zijn :

• Stressbestendig zijn

• Veel tijd en geduld hebben

• Om kunnen gaan met de “machteloosheid” als toerist en weten dat je volledig afhankelijk bent van de trage levensstijl van de Papoeas

Dagelijks wordt je geconfronteerd met minimum één van de bovenstaande vereisten.

We liepen wat rond en raakten aan de praat met enkele eigenaars van een dinghy, en vroegen hoe we hier weg geraken in Vanimo. Blijkbaar is er geen weg tussen Vanimo en Wewak. De enige twee opties waren met de boot van Vanimo naar Aitape, en daar de lokale bus te nemen naar Wewak, of met het vliegtuig. Tijdens de voorbereiding van de reis vonden we enkel lokale vluchten in PNG van Air Niugini en Airlines PNG. Tot we in Vanimo te horen kregen dat er recentelijk een nieuwe luchtvaartmaatshapij is gestart : Travel Air. Groot voordeel van deze maatschappij is dat ze vier/week vliegen tussen Vanimo/Wewak/Lae/Port Moresby. Er zijn geen vluchten vanuit Lae naar Vanimo met de overige vliegmaatschappijen, dus haden we al een ticket geboekt van Lae – Port Moresby, om nadien te vliegen naar Vanimo(kwestie om wat vliegmijlen op te bouwen), want dit zijn de twee uitersten van het land. We probeerden ons eerder geboekt ticket van Lae – Port Moresby te annuleren, maar dat leek hier geen evidentie.

Helaas waren we niet op de hoogte van het bestaan van Travel Air (en konden we het ook niet weten, want ze hebben geen website). Net zoals zoveel low budget luchtvaartmaatschappij hebben ze maar een aantal goedkope plaatsen, en waren deze helaas allemaal volgeboekt. De eerste vlucht was de week nadien..Dus bleef enkel de optie per boot over. We begaven ons terug naar de schippers en vroegen naar de prijs voor de boottocht. Gelukkig kennen ze hier geen lokale en toeristenprijs, iedereen betaald hetzelfde. Na overleg beloofden ze ons de volgende ochtend te komen ophalen, zodat we vroeg konden vertrekken.

We liepen wat doelloos rond in het centrum en zagen dat we door een ongure, onbetrouwbare type achtervolgd werden. We gingen wat shoppen en zag dat hij ons achterna kwam. Hij bleef op afstand ons steeds achterna lopen. We hadden al een “worstcasescenario” bedacht, maar gelukkig hadden we die niet nodig. Op een bepaald moment gingen we tussen de lokale bevolking gaan zitten, en nadat hij wat doelloos ronddoolde ging hij uiteindelijk weg. Wat enorm opviel is dat alles hier achter afsluitingen en tralies zat. Vooral de kassa’s zijn goed beveiligd, mensen worden gefouilleerd bij het binnen en buitengaan van een supermarkt, en security aan de ATM en banken. Ondanks alle maatregelen hadden we een weinig onveilig gevoel. Als toerist werden we nooit gefouilleerd en zodra er een lokaal iemand te dicht in onze buurt kwam, stond er in de kortste tijd een security bij. Wat betreft boodschappen doen viel het hier in Vanimo best wel mee, we werden door iedereen aangesproken en elk op hun toer willen ze onze “bodyguard” zijn. Wat eten betreft, is iets moeilijker...nergens vind je iets langs straat om te eten, dus waren we steeds genoodzaakt om zelf te koken.