Vervoer vinden naar de grens met Papua Nieuw Guinea is geen evidentie vanuit Sentani. De meeste busjes rijden maar lokaal in en rond Sentani, en zodra je richting Jayapura wil moet je de bus nemen of een auto charteren. We stonden te liften tot opeens 2 moslimbroeders ons zagen staan aan de andere kant van de weg. De chauffeur was zijn broer komen ophalen aan de luchthaven en reed richting Jayapura. Guy, die een woordje Arabisch sprak begon in hun taal een gesprek aan en sprak enkele wijze verzen uit de koran. Ze waren zo verbouwereerd dat ze besloten ons mee te nemen. Lindsey nam plaats naast de chauffeur, Guy, ikzelf en de broer namen plaats in de laadbak tussen de bagage en enkele trossen bananen. Op zich hadden we hel veel geluk met deze lift, maar al snel werden we geconfronteerd met de rijstijl van “Achmed”. Hij reed al toeterend slalommend tussen het drukke verkeer. Daar wij enkel zicht hadden op het verkeer achter ons was het vrij bangelijk om dat allemaal te zien. Af en toe stak hij zijn hand uit, keerde hij zijn auto in het midden van de straat en reed hij via kleine wegeltjes weg uit het centrum. Na een helse rit stopte hij opeens en trakteerde hij ons op een frisdrank. We vroegen terwijl om de rijstijl wat aan te passen. Bijna aangekomen in Jayapura stopt hij opnieuw, gaf hij zijn broer geld om op eigen houtje naar huis te gaan en besloot hij ons te brengen naar de grens, wat 60 km buiten Jayapura ligt en voor hem volledig een omweg was. Eens in Jayapura aangekomen melden we ons aan in het Immigration Centre voor een exitstempel, maar daar we onze visum al hadden voor PNG konden we vrij snel de tocht verder zetten en konden we die bekomen aan de grensoversteek. We moesten ons wel haasten, wat de grensoversteek sloot om 16u en het was indertussen al middag gepasseerd en de tocht duurde ongeveer een drie uren. Vooraleer het traject Jayapura – grensoversteek werd verdergetzet maakten we nog even een korte stop en ging hij even bidden in de moskee. Na het bidden werd de rit met de wegpiraat verder gezet. Lindsey moest de hele rit maar luisteren naar het kakelen van de chauffeur die haar probeerde te bekeren tot de moslim..Met gierende banden reed hij door de bochten en al toeterend bracht Ahmed ons naar de border want “met Allah duurt de rit maar 90 minuten” wat de helft is van de tijd die ze ons zeiden in het Immigration Centre. Regelmatig klopten we op het kleine raampje tussen de laadbak en waar de chauffeur zat en probeerden duidelijk te maken dat hij zijn snelheid moest aanpassen, de enige reactie die we kregen was een duim omhoog door het venster en “everything okay in the back” “no problem”...

En inderdaad, 90 minuten later, 4 versleten banden verder met een oververhitte motor en vermoedelijk bijna kapotte ontkoppeling geraakten we levend aan de grens. We waren blij dat we heelhuids aankwamen aan de grens. Aan de eerste stop zaten enkele snotneuzen in legeruniform met zware AK 47 en voor de eerste maal werden onze paspoort gecontroleerd. Dan moesten we wandelen naar de 2^e post waar we onze exitstempel kregen. Zoals aan zoveel grensoversteken wandel je dan een stukje door niemandsland waar opeens een grote poort staat met Papua New Guinea. Het leek wel op een bouwwerf die afgezet was met prikkeldraad. Na de nodige administratie kregen we onze stempel in onze paspoort. Vooraleer we het land mochten binnengaan, werd onze bagage tochwel vrij grondig gecontroleerd op fruit en groenten. We hadden wel wat booschappen gedaan(vooral conserven en droogvoer) in Sentani, daar we wisten dan Papua Nieuw Guinea toch wel beduidend duurder was. Gelukkig konden we al deze produkten houden. Er stond een klein busje (pmv) op ons te wachten aan de grens. Eens het busje volledig volgeladen was reden we richting Vanimo.