We laten Sorrento achter ons en rijden verder naar Adams lake, wat ongeveer een 40 km verder ligt. Dit gebied is vooral bekend om zijn jaarlijkse zalmtrek, waar miljoenen zalmen te zien zijn. De weg naartoe was aangeduid met houten plankjes in een vorm van een zalm. Het is een jaarlijks gebeuren waar massaal veel Canadezen op af komen, en toeristen in mindere mate. Dit jaar was er een uitzondering daar er een bepaalde soort zalm maar om de 4 jaar terugkomt, en dit jaar was zo'n jaar. Tot voor de reis waren we niet op de hoogte van diverse soorten zalm. De wandeling liep langs een stroom waar je de uitgeputte, roserodezalm tegen de stroom zag inspartelen,waardoor hun neus een andere vorm krijgt.. Na het bevruchten sterven de zalmen. Blijkbaar is nu de periode dat de zalm op zoek gaat naar een partner om zich voort te planten. Bij de eerste stop zagen we enkele flinke uit de kluit gewassen zalmen voor ons, maar later werden het duizenden. Voor ons was de hoeveelheid enorm en een heel spektakel, maar volgens de Canadezen is het nu nog te vroeg. Over een week zou het aantal nog stijgen tot miljoenen stuks, waardoor de rivier volledig rood kleurt. Af en toe zag je er enkele uit het water springen (mannetjes die aan het ruziën zijn voor een vrouwtje). Na enkele uren gefascineerd naar dit spektakel te kijken lieten we de vis achter ons en reden verder, met onze volgende stop iets voor Kelowna. Onderweg stopten we voor een heel leuk aangekleed groenten en fruitwinkel. Alleen al door het eruit ziet, zou je stoppen om iets te kopen. De winkel was in gericht in een oude boerderij, met daaraan een kinderboerderij, met tal van dieren, waar de kinderen kunnen rondlopen terwijl de ouders aan het shoppen zijn, of ze kunnen zich uitleven in het doolhof gemaakt in een maisveld. Overal stonden pompoenen van diverse grote te blinken. Enkele dorpjes verder was er weer zo'n winkel, alleen zeer kitcherig. Alleen al door zijn kitcherige aankleding was het een stop en foto waard. Op de weg naar Kelowna stopten we in Vernon, wat de oudste stad van de Okavangan vallei is. De Canadezen hebben hier iets precies met muurschilderingen, want net zoals Chemainus, zij er vele gevels beschilderd. Toch gaven we de voorkeur aan de tekeningen in Chemainus, misschien omdat het de eerste keer was dat we ze zagen. We besloten de volgende dagen niet op campings te staan, maar wild te parkeren. Vanavond werd het ergens langs straat over een supermarkt enkele km voor Kelowna. Ondertussen was het zondag, en zoals de naam het zegt, het was een zonnige, mooie herfstdag. Kelowna staat bekend omwille van zijn wijngaarden en vele wijnbars. Blijkbaar is de Okavangan vallei zeer vruchtbaar en ideaal om fruit en groenten te kweken. Het is de streek voor elke wijnproever. We reden naar een baai, haalden onze stoeltjes boven en gingen op z'n zondags genieten van een aperitiefje, met een boek erbij en genieten van het lekker nazomer zonnetje. Net voor Okanagan Lake P.P. genoten we van een heerlijke lunch bij de stralende zon, want ook dat is vakantie. Op weg naar Princeton maakten we een korte stop in een ghosttown, waar ooit goudzoekers woonden. Er heerste een lugubere, doodse sfeer.

Doordat we verkozen om de secundaire weg te nemen ipv d autosnelweg, kom je tal van zo'n dorpjes tegen, die de rit wat onderbreekt. Je ziet veel meer van het land. Eens aangekomen in Princeton, hadden we een ideaal plekje gevonden om wild te kamperen, net naast een rivier. We stonden er met 2 andere campers, volledig afgesloten van alles. We maakten er een vuurtje en probeerden zo onze restjes pizza op te warmen. Dat bij een prachtige, ondergaande zon. Dat maakt de reis nu zo plezant, die kleine dingen...ondertussen zijn het onze laatste dagen. Wat ik hier schrijf is maar een peulschil van wat we allemaal meemaken. Het is opnieuw een reis geworden waar we lang zullen over napraten. Totaal iets anders dan vorige reizen, maar opnieuw uniek. Het zien van beren, orka's, walvissen die uit het water springen, elanden, wapitis, bizons, eekhoorntjes die enkele momenten later worden uit elkaar gereten door een arend, het redden van een zwarte beer, om maar te zwijgen over de onbeschrijfelijke mooie kleurrijks landschappen met besneeuwde sneeuwtoppen en glasheldere of azuurblauwe meren. Ja, Canada heeft ons hart gestolen.