Op een parkeerplaats overnachten leek geen goed idee. De winterse temperaturen kwamen opsteken, en dat in de Rocky Mountains. We hadden geen verwarming en 's morgens stond er net geen ijs aan de binnenkant van de camper. Niet alleen voor ons was het geen aanrader, maar ook voor de camper, daar we met een watertank zaten je weet nooit moest er iets bevriezen, dan is het gedaan met de leute. We besloten het weerbericht op de voet te volgen en de komende dagen op campings te overnachten. Met de verwarming op volle bak lieten we Lake Louise achter ons en reden het volgende Nationale Park tegemoet : Yoho, het kleinste van de 4 parken. Net zoals op alle wegen krioelt het hier van de blinkende Amerikaanse trucks die ondanks zwaar geladen ons inhalen als een fluitje van een cent. Veel van ds trucks komen recht uit "American Loggers" van op Discovery Channel, waarbij ze beladen zijn met 2 aanhangwagens met immense boomstammen als vracht. Ze scheuren als "king of the road" over de wegen. Hiermee wil je echt geen accident tegenkomen. Een ander vervoermiddel dat in heel Canada sterk aanwezig is en bijna parallel loopt met elke weg is de trein, en ja ze lopen ook naast 80% van alle campings. Dus kan je voorstellen dat er bijna om de 15' een trein passeert met honderden goederenwagons..das effe wennen...elk stadje heeft hier wel zijn eigen spoorwegmuseum. We reden Yoho binnen, en hadden al heel wat gelezen over Lake O'Hara. Het blijkt een schitterende omgeving te zijn, waar maar 42 toeristen per dag naartoe mogen komen, hierdoor moet je minimum 3 mnd op voorhand boeken. We passeerden even en vroegen hoe het juist verliep. Normaal zat alles vol, maar als er mensen niet afkomen bestond er een waterkansje dat we nog meekonden met de shuttlebus richting Lake O'Hara. De parkranger raadde ons aan nog te wachten, en ja hoor het geluk stond weer aan onze kant, want we mochten mee. Een ander koppel die later kwam en ook niet gereserveerd had, zag dit aanbod aan hun neus voorbij gaan. Met een halve bus reden we 11 km hogerop in de bergen. We hadden ons gelukkig dik ingepakt, want op de top was het aan vriezen. We besloten de Lake O'Hara trail te doen, een wandeling van 2,8 km rond het gelijknamige meer, en dit in alle stilte, geen massatoerisme, hier zijn echt geen woorden voor. Een spiegelglad azuurblauw meer omgeven door de bergen met besneeuwde toppen. Onbeschrijfelijk.

De die hards deden trekkings met rugzak en besloten te overnachten in de wildernis, wat je ook op voorhand moest boeken. Wat opviel was dat iedereen een bearspray aan zijn riem had hangen en/of de bekende "bearbell"...Na enkele schitterende wandelingen in de eerste poedersneeuw, genoten we van een welverdiende warme chocomelk en namen de bus om 14u30 terug naar de parking. Onze dag kon nu al niet meer stuk. De weg is opnieuw prachtig, waar de goudkleurige bladeren van de bomen oplichten tussen de donkergroene dennen. Alles in het park is genaamd naar de rivier die er door stroomt, de Kicking Horse. Even buiten het enige dorpje Field liggen de (als je alle cascades telt) de 380 m hoge Takakkaw watervallen. Het wegje er naar toe, is al een avontuur op zich, wetende dat ze in een haarspeldbocht speciaal een verlengstuk hebben gemaakt om je bocht te kunnen nemen, en dat terwijl er een korte sneeuwval bezig was, ondanks de koude had ik toch vrij warm.

Deze waterval is de op een na hoogste in Canada. Op de terugweg was het wolkendek weer opengetrokken, en was de zon van de partij, van wissselvallig weer gesproken, en dat is hier bijna dagelijkse kost. Je staat op in vrieskou en tegen de middag is zomerweer. Maar nu terug naar Yoho, waar we nadien nog een stop gemaakt hebben bij Natural bridge, een brug uit natuursteen waardoor de kolkende Kicking Horse rivier zich een weg heeft gebaand, en het smaragdgroene Emerald Lake. We waren er te laat om de 5 km lange wandeling te doen rond het meer. We lieten Yoho achter ons en overnachten op een camping municipal met elektriciteit, zalig...maar helaas ook weer gelegen aan een spoorweg.