De volgende dag wandelden we naar het gehucht Asarep. Het klim- en klauterwerk ging opvallend beter, ook het wandelen over boomwortels en de boomstammen deden we vrij elegant. Na 3 dagen begonnen we (eindelijk) te wennen aan de temperatuur en vochtigheid. We kwamen na enkele uren stappen aan in een open plaats in de jungle waar er een 3tal treehousen en paalwoningen stonden. We werden er vriendelijk ontvangen door (wat wij dachten) oude vrouw met een big smile en de typische piercings door de neus met een beentje van één of ander dier en een halsketting gemaakt van botjes. Later vernamen we dat ze pas 53 was.

Opvallend waren haar zeer afhangende borsten, ze stond versteld dat het bij "onze dames" niet zo was. Daarom was ze zeer benieuwd en voelde ze zonder veel gène aan de borsten van Lindsey, Ellen en Jill. Haar aanstekelijke lach was hilarisch. Na de kennismaking bevestigen we onze muskietennet op met touwtjes en begon Guy samen met een Korowai krijger wat te tokkelen op wat een gitaar moest voorstellen. We voelden ons volledig in onze nopjes en gingen na de middag opnieuw wat treeuhouses gaan opzoeken. De Korowai waren zeer vriendelijk en gastvrij. Sommige Korowaimensen hadden een hoest die niet zo gezond klonk. Vermoedelijk hebben er hier heel wat last van longproblemen, maar ze zullen het nooit weten. Het leek soms op de dienst pneumologie dat je terecht kwam. Guy had zijn kleine tablet mee, wat ondertussen al veel van pas was gekomen als telefoon, gps, maar ook als musicplayer. Het vrouwtje kwam 's avonds bij ons zitten en kon het maar niet geloven dat er uit zo'n "plat ding" muziek kwam, laat staan dat er beelden opkwamen. Ze was continu op zoek naar waar de personen waren, ook vond ze het fantastisch om foto's te zien, laat staan haarzelf. Ze had haarzelf nog nooit gezien, dat bleek toen we haar een spiegel gaven. Ze zocht de persoon die ze zag in de spiegel..Na deze onvergetelijke momenten gingen we de laatste nacht in de jungle tegemoet. We hoorden het leven in de jungle en vielen met de geluiden in slaap, tot we net voor middernacht gewekt werden door gezang.

We hoorden in de verte wat gezang, wat even ophield en waar een antwoord op kwam uit een andere omgeving. Deze zang dat bestond uit vraag en antwoord kwam steeds dichter en dichter. We bleven geruisloos luisteren en vroegen aan elkaar dat ze de geluiden ook gehoord hadden. Het klonk zeer mooi, maar was anderzijds toch vrij beangstigend, zeker omdat het geluid steeds dichter kwam en je opeens de voetstappen hoorde en de groep mensen stonden te zingen naast waar je ligt te slapen. We zijn niet opgestaan, maar het lek er op dat het zeker een 30 a 40 tal waren. Het gezang nam steeds toe en werd steeds luider. Het hele spektakel duurde ongeveer één uur. De volgende ochtend waren we vrij benieuwd naar afgelopen nacht. Blijkbaar was het een ritueel of ceremonie rond de opening van de ceremoniehal op ons kampterrein of iets rond het seizoen van de sagopalm. Nu, het was alvast zeer indrukwekkend en het zijn zo'n momenten die je reis extra dimensie geven.

De volgende dag moesten we vrij vroeg uit de veren, want Wendius had rond 11u afgesproken met de schipper. De vermoeidheid eistte zijn tol, alsook het gebied werd moeilijker wandelbaar door de hevige regenval van de laatste dagen. Alles was sompig, er werden jonge bomen gekapt zodat we over de smalle boomstammen konden wandelen. Ik zakte tot mijn knie in een stuk moeras enz...na enkele uren stappen waren we eindelijk uit de jungle en stonden we te wachten op onze schipper. Bellen was geen optie, want er is geen bereik. Uren verstreken we aan de oever van de rivier, tot Wendius een schipper van zo'n lokale prauw aansprak. Het is niet meer dan een uitgeholde boomstam met een benzinemotor waar er een lang roer aan vastgesjord is. Enkele dragers met bagage gingen samen met Guy en LIndsey richting Mabul. Diezelfde prauw zal nog enkele keren heen en weer moeten varen, daar onze boot niet geraakt op de afgesproken plaats omwille van laag tij.

De bagaga werd overgeladen naar onze boot en de 8u durend tocht kon beginnen, helaas met uren vertraging. Afgepeigerd zaten we in de boot en na enkele ogenblikken was het al vrij snel zeer stil op de boot. De hele trekking werd opnieuw beleefd en we wisten dat we dit niet meer zullen kunnen evenaren. Enkele uren voor onze aankomst kwam er een helse tropische regenbui op ons af. Op zich niets erg, maar wetende dat het ook donker werd. De schipper manoeuvreerde de boot langs losliggende boomstronken en oriënteerde zich via het minimale licht. HIj wou de verantwoordelijkheid niet nemen om verder te varen en er werd besloten om een extra nacht te kamperen. Op zich niet erg maar wetende dat de volgende dag onze vlucht was. Doorvaren was geen optie en we meerden aan bij een steiger die meters boven ons uitstak. We moesten onze laatste krachten bundelen en werden door de lokale mensen geholpen om de steiger te trotseren. We mochten logeren bij hen. Net bij aankomst werd het onweer echt hels...knetterende bliksemschichten en immense donders, de regen viel massaal uit de regen. Al snel zagen we in dat de schipper de juiste beslissing had genomen. Deze extra nacht was niet voorzien dus....ook geen eten. Famuka en Wendius gingen op zoek naar rijst of vis maar nada...We moesten het doen met energierepen en zoetigheid. Met een lege maag gingen we de nacht tegemoet en konden niet onmiddellijk slapen omwille van het onweer.

Tegen ochtendgloren weer alles inpakken en verder varen naar Logbon, waar de truck ons stond op te wachten. Met onze vuile kledij reden we direct naar de luchthaven. Onze bagage werd ingecheckt en we moesten met onze dagrugzak op een immense weegschaal gaan staan. Nadat alles gewogen is, wachten we op onze vlucht...die zoveel uren later nog niet gearriveerd was. We kregen te horen dat de vlucht gecancelled is. Opnieuw een exta dagje Dekai Hotel en genieten van een heerlijk MAGNUM ijsje, die vermoedelijk al een 10 tal keer ontdooid en opnieuw ingevroren is. De volgende dag opnieuw inchecken en vlogen we met een klein vliegtuigje waar max 15 mensen kunnen plaatsnemen richting Wamena. Toch wel bijzonder als je kan zeggen dat je met de groep de helft van het vliegtuig bezet (wij met 5, Wendius en Famuka).

Eind goed, al goed....Aangekomen in de bewoonbare wereld van Wamena..Zo zie je maar hoe snel je je normen verlegd..Wat eerst armoedig was, is nu een luxe paradijs voor ons..