Daar er heel wat bagage verloren is gegaan, vermoedelijk opgeladen op verkeerd vliegtuig, moest Wendius en Famuka nog wat inkopen doen. We besloten om ook nog een stevige plastiek poncho te kopen, wat later geen overbodige luxe bleek te zijn. Nadat alles ingepakt was vertrokken we de volgende ochtend bij ochtendgloren naar de haven. Na een kort ontbijt aan de haven werd onze boot klaar gemaakt. De komende 8 uur zullen we moeten doorbrengen op deze boot.

(onze boot voor de komende 8 uur)

We voeren op de kronkelende rivier en passeerden zeer bouwvallige houten constructies. De locals keken naar ons en begonnen zeer overtuigend te zwaaien. We maakten korte (sanitaire en eet)stops waardoor we even onze benen konden strekken, want de boot is weinig comfortabel..Na een nieuwe kennismaking met de tropische regenbui kwamen we 8 uur later toe in het dorpje Mabul, gelegen in een vertakking van de rivier. Een groepjes lokale mensen stonden er naakt naar ons te kijken met argusogen en keken ons argwanend aan. Na de ietwat onwennige kennismaking was het ijs gebroken en hielpen ze ons met al het gerief uit de boot te nemen. Vanaf hier kan je niets meer doen met de Engelse taal. Toerisme is hier geen dagelijks fenomeen zo te zien.

We liepen naar onze eerste overnachtingsplaats wat een houten paalwoning bleek te zijn, met een vloer bedekt door palmbladeren. De binnententen van de meegebrachte iglotenten werden opgesteld, want het wordt hier snel en zeer donker.

(overnachtingsplaats in Mabul)

Na deze kleine inspanning stonden we volop in het zweet omwille van de hoge vochtigheidsgraad en gingen Guy en ikzelf met Wendius een lekker verfrissende douche nemen in de lokale rivier. In de vooravond werden we getrakteerd op een heerlijke maaltijd en onderhandelde Wendius met het dorpshoofd ivm de dragers voor de komende dagen. We gingen vrij snel slapen, want de volgende dag begint het fameuse werk. 's Nachts werden we getrakteerd op heerlijke geluiden uit de jungle.

Na een stevig ontbijt begon dan de eigenlijke trekking. We hadden een 7tal dragers mee die alles zullen meesleuren de komende dagen. We hadden 2 rugzakken mee voor ons 5 (inclusief muskietennet,...), verder werd al het keukengerief en boodschappen meegesleurd waaronder 72 flessen water van 1,5l, wat later geen overbodige luxe bleek te zijn. We werden uitgesalueerd door de bewoners van Mabul en gingen richting dichtbegroeide jungle. Al na enkele minuten stappen moesten we onze eerste omgevallen boomstam trotseren. We wandelden de eerste dag 7u door de dichtbegroeide jungle. Paden werden vrijgemaakt met een machete, we kregen van Wendius een zelfgemaakte stok om steun te hebben bj het wandelen. Ik heb al heel wat trekkings gedaan in de jungle, maar de trekking van de komende dagen komt toch bovenaan het lijstje betreffende inspanning en zwaarte. De stijgende temperatuur en vochtigheid zorgde ervoor dat we onze kledij konden uitwringen. Meermaals moesten ze rivieren oversteken door over omgevallen boomstammen te wandelen. Zonder hulp van de dragers zou er sowieso iemand in het water gevallen zijn. Ik kreeg tijdens de 4 daagse meer en meer respect voor de dragers die het hele traject blootvoets afleggen en op een tempo dat niet normaal is. Zelfs de moeder met op haar buik een kind in haar draagdoek, droeg een zware last met een draagnet. Zo'n draagnet wordt gedragen op de rug, de lus van het draagnet wordt op het voorhoofd gelegd, en zo wandelen ze uren...

Ik kan hier nog zeer uitgebreid vertellen over de inspanningen die we hebben geleverd, de moerassen die we trotseerden en de uitputtende klim en klauterwerk om over hindernissen te geraken, maar dat zou saai voor jullie worden. Na vele uren wandelen werden we beloond met het zien van onze eerste treehouse van de Korowai in een boomtop op een hoogte van ongeveer 40m hoog. Onze monden vielen open van verbazing en even waren we zo verbouwereerd dat we al onze inspanningen vergaten. Na de nodige foto's kwamen we een 30' minuten later toe in onze eerste overnachtingsplaats.

Hier heeft de tijd echt stilgestaan. Mensen lopen naakt rond(en niet voor de toeristen), ze weten gewoon niet beter. Een school, kerk, GSM kennen ze niet. Na een ietwat schichtige kennismaking begonnen ze ons voorzichtig aan te raken om te kijken dat we niet geschminkt waren. Deze kennismaking zal ik nooit vergeten, dit zijn momenten die ik enkel kende van reportages op National Geographic of Discovery over uitgestorven stammen, maar nu ben je zelf de persoon die er staat. De reis krijg voor mij eerder de betekenis van expeditie. We vielen van de ene verbazing in de andere, het leek echt een droom. Hier is toerisme(gelukkig) nog niet doorgebroken, en hopelijk zal dit nog lang zo blijven. Zelfs onze gids Wendius kon niet communiceren met hen, en vroeg aan een drager om te tolken. het enige wat we verstonden was "manop" wat 1001 betekenissen heeft..Na wat rondvraag mochten we eens zo'n treehouse bewonderen die zich ongeveer een 10 m boven de grond bevond. na het beklimmen van de gammele ladder die bestaat uit een boomstam waarin treden zijn gekapt kwamen we toe bij "onze buren" voor vannacht. Als dank voor de rondleiding kocht Wendius wat vis en pijl en bogen (waarmee de Korowai 's nachts op jacht gaat). Als dank mochten we samen met hen tabak roken, wat je natuurlijk niet kan weigeren. We weten niet wat we gerookt hebben, maar het was straffe toebak en gelukkig hebben we er geen diarree aan over gehouden.

Terwijl Famuka onze avondmaal aan klaarmaken was, werden we getrakteerd op gabakken sagowormen die verpakt waren in bladeren. Gelukkig was het avondmaal meer smaakvol. Na nog wat na te praten over alles wat we die dag meegemaakt hebben gingen we moe maar voldaan slapen. Daar slaap je dan in "the middle of nowhere" en wetende dat de Korowai tot de jaren 70 zich niet bewust van het bestaan van andere volken naast hun eigen groep en enkele volken in de directe omgeving. Blijkbaar is de Korowai nog één van de weinige etnische groepen die tot de dag van vandag nog kannibalisme praktiseren. Dan kunnen jullie waarschijnlijk wel verstaan dat je met één oog open slaapt...

. De volgende ochtend stond ons kampterrein toch wel rijkelijk omsingeld door tientallen Korowaimensen. Vermoedelijk was ons bezoek het thema tijdens de nachtelijke jacht. Iedereen wou ons ontmoeten, in afwachting tot ons ontbijt probeerden we wat contacten te leggen met hen. Hun zinvolle daginvulling bestaat uit roken, zijn het nu sigaretten, kruiden uit de jungle of sigaren..niet van belang, als het maar rookt.

Zeer fier toonden ze hun speren, zelfgemaakte kralenkettingen, enz.. en eigenlijk waren ze van plan om deze fraaie stukken te ruilen voor enkele pakjes sigaretten, want geld kennen ze niet. Na het stevig ontbijt werden we hier zeer talrijk uitgewuifd en vertrokken we naar het volgende gehucht. Nu je moet weten dat het organisatorisch vermogen en tijdinschatting bij Papuanen nog grote werkpunten zijn. Volgens Wendius moest er die dag 4 uur gewandeld worden. Vol goede moed trotseerden we weer de dichtbegroeide jungle, staken enkele rivieren over en na 2u doorstappen waren we al aan onze volgende overnachtingsplaats. Samen met Guy, een drager en 2 lokale schoonheden maakten we nog een extra wandeling om enkele schitterende treehouses te bewonderen. Eigenlijk wel heel biezonder, dat je ze niet opmerkt en opeens kom je oog in oog met een torenhoge treehouse. We klommen wat op de ladder omhoog, maar kregen te horen dat we niet te hoog mochten klimmen wegend niet stevig genoeg. We waren blij als we weer met 2 voeten op de grond stonden...

's Middags werd er samen met de dragers een natuurlijke shelter gemaakt, bestaande uit immense takken en bladeren, dit wordt onze eetplaats voor de komende maaltijden. Onze lege momenten vulden we vooral met kaarten.