Met de nodige vertraging vertrekken we opnieuw in een halfvol vliegtuig uit de vallei, richting Dekai. We stellen ons toch wel steeds vragen met het begrip "full booked". Misschien heeft het te maken daar de luchthaven in een vallei ligt, en anders onvoldoende kan optrekken om over de bergen te vliegen..We zullen het nooit weten. Na 20' komen we aan in het godverlaten Dekai. Tegen alle verwachtingen stond er een luxe vertrekhal, de aankomsthal daarentegen is niet meer dan een leeg lokaal. We kregen de opdracht van Wendius om onze terugvluchten al te boeken. Terwijl Famuka ging kijken voor transport gingen Guy en ikzelf naar het loket van Trigana Air..helaas gesloten en we moesten de dag nadien tussen 8 - 10 terugkomen. De afspraak was dat we zouden overnachten aan de lokale haven waar de boottocht zou vertrekken richting jungle. Dat was de planning, maar het zou Papua niet zijn...Lindsey en ikzelf kropen achterin in de pick up met de bagage, Guy die kroop voorin bij de chauffeur en Famuka. Het eerste deel van de weg was mooi geasfalteerd, maar eens buite het centrum begon het een ruwe hobbelige weg te worden. We zagen af en toe auto's met lekke banden en ervaarden snel hoe ze eraan kwamen..Tijdens de rit werden we getrakteerd op een typisch tropische regenbui. In geen tijd waren we zeiknat en besloten we voorin bij de overige 3 te zitten. We zaten als sardienen in een blik met onze neus tegen het raam geduwd. We kwamen aan in een zeer arme buurt met bouwvallige houten constructies die huizen moesten voorstellen. Na wat overleg bleek dat we hier niet konden overnachten en moesten we terugrijden naar Dekai. De afstand is 17 km, waar we welgeteld 1uur over doen..Dit zegt veel over de toestand van de weg. Volledig geshaked kwamen we toe in Dekai Hotel. Toch wel originele naam voor het enige hotel in Dekai..We deelden de kamer met ons 3 en verfristen ons even in de mandi vooraleer we het dorpje wat gingen verkennen. Dekai bestaat uit enkel kleine straatjes en een markt en is de uitvalsbasis voor trekkings en de enige stopplaats voor de haven die hier een zeer belangrijke rol speelt daar et geen wegen zijn naar de "nabijgelegen" dorpen en steden. We kochten wat bakbananen op straat en hadden heel wat bekijks door de lokale bevoking. Zij waren voor ons zeer feascinerend en visaversa. De volgende dag vetrokken we te voet naar de luchthaven via een ommeweg en zagen aan de kerk een rode loper liggen met een groepje mensen waarvan vermoedelijk één of andere belangrijke figuur met een immense verenhoed op en in maatpak.. De zeer nieuwsgierige kindjes liepen naar ons en hielden onze handen vast en liepen met ons mee. Eens aangekomen was de bureau van Trigana Air natuurlijk al gesloten...We besloten te wachten op Ellen, Jill en Wendius die over enkele ogenblikken zullen landen. Minuten werden uren..tot we opeens vernamen dat de vlucht gecancelled was. We wisten niet goed waarom, maar kwamen daar vrij snel achter. We zagen een immense groep "wilde" Papuas van de landingsbaan komen met pijl en boog, bijlen en speren. De bevolking was er niet echt gerust in en trok zich overal terug. Later vernamen we dat er op het vliegtuig een belangrijke Indonesische figuur zat, waarvoor de rode loper lag aan de kerk. Vele Papuanen strijden tot de dag van vandaag nog steeds voor onafhankelijkheid. Ze aanvaarden het niet dat ze nog steeds onder Indonesisch bewind vallen. Hier en daar zie je in heel West Papua nog af en toe strijdvaardige Papuas die opkomen voor onafhankelijkheid al dan niet met geweld. De Papuas in Dekai hadden plannen om die persoon aan te vallen, vandaar dat de vlucht gecancelled was. Eigelijk is he te vergelijken met de autonomie van Tibet en China.

Steeds meer en meer Indonesische boeren van de overbevolkte eilanden Java en Sumatra komen over naar Papua en nemen alles over. Scholen, winkeltjes, hotel enz..worden allemaal overgenomen, waardoor Papuas steeds uit de boot vallen en niets kunnen opbouwen. Het hijsen van "De Morgenster" (de vlag van West Papua) wordt nog steeds als misdrijf met jarenlange gevangenisstraf als gevolg.

De volgende dag opnieuw hopen dat ze arriveren en eindelijk onze tickets kunnen boeken. Daar sta je dan, in een eivol loket waar massaal sterkgeurende sigaretten worden gerookt, met een mix van onwelruikende(eufimisme) Papuas te drummen voor tickets. Ik wacht beleefd mijn toer af, maar daar is blijkbaar is sprake van..Even de kat uit de boom kijken. Ik leg zoals iedereen een papiertje met onze namen er op voor de neus van de bediende en hoop dat hij snel het papiertje neemt. Minuten verstreken terwijl ik misselijk werd van de geur, tot ik opeens aan de beurt was en onze tickets had, wat geen minuut te vroeg was. En raar maar waar landde enkele ogenblikken op tijd de vlucht met de overige 3. We waren weer verenigd...