Eerder dit jaar was ik op zoek naar medereisgenoten om te reizen naar het ongerepte Papua. Iets wat voor mij altijd een ontoereikende bestemming leek, werd realiteit. Het voorbereiden van de reis was al een avontuur op zich, je vind bijna nergens informatie over mensen die die regio individueel bereizen. Samen met Lindsey, Guy, Jill en Ellen kwamen we enkele keren samen om te brainstormen wat we verwachten van de reis. Bleek dat een trekking naar de Korowai toch wel een unanieme wens was. Verder ook een trekking door de Baliem Vallei. Helaas hadden Jill en Ellen maar 3 weken verlof en gingen ze eerder terugvliegen naar België. Guy, Lindsey en ikzelf hadden 6 weken en besloten om ook in (wat later zal blijken) nog moeilijker te bereizen Papua Nieuw Guinea rond te trekken.

Half september is het dan zover, met een tussenstop in Abu Dhabi vlogen we richting Jakarta. Guy, LIndsey en ikzelf kwamen één dag eerder aan in Jakarta. We overnachten in Six Degrees, en gingen de volgende avond Jill en Ellen opwachten aan de luchthaven, om diezelfde avond door te vliegen naar Jayapura.

's morgens vroeg arriveerden we op Papuaanse bodem, wat toch een vrij moderne luchthaven bleek te zijn. Al snel werden we geconfronteerd met de immense vochtigheid en warmte en met ....beetlenut, afkomstig van de betelpalm. Voor mensen die al in Zuid Oost Azië gereisd hebben, is dit niets nieuws. Het is een soort noot waarop de lokale mensen kauwen, waar op zich niets mis mee is, waardoor ze een rood gebit krijgen. Het zou geliefd zijn omwille van hun opwekkende werking. Als de locals dan lachen is het net alsof ze net in elkaar geramd zijn en heel hun mond bloed..Maar dit ter zijde..Het degoutante ervan is dat ze na het kauwen het zonder veel gène zomaar op de grond spugen. Weet dat er zo'n honderden rond je staan die dan met een rochelende geluid overal rond je op de grond spugen. Er staat niet voor niets een bord in de luchthaven van Sentani dat het verboden is om daar beetlenut te kauwen.

Op zoek gaan naar een overnachtingsplaats in Sentani was de volgende opdracht. W wandelden van het ene hotel naar het andere en kregen ofwel geen antwoord als we vroegen dat er plaats was, of kregen te horen dat het full booked was, wat voor ons toch zeer bizar leek, daar er niets te beleven viel en nergens een toerist te bespeuren viel. Na een lange zoektocht vonden we een overnachtingsplaats, basic met hier en daar wat ongedierte, maar we hadden een bed. later bleek dat de meeste receptionistes "Full booked" zeiden omdat dit het enige woord Engels was wat ze spraken, en om geen verder dialoog te moeten aangaan. Nadat we geïnstalleerd waren in het hotel gingen we onze surat jalan regelen. Deze heb je nodig om rond te reizen in Papua. Daar de lokale busjes niet naar Jayapura rijden, spraken we iemand op straat aan, en kwamen een prijs overeen om ons naar Jayapura te brengen. Op zich is de rit naar Jayapura al een hele belevenis. Over chaos en onverantwoord rijgedrag gesproken...

Wat je moet weten om een surat jalan te regelen :

• ga niet naar het politiekantoor in Sentani, zoals in de Lonely Planet staat, maar ga naar de Polda Papua in Jayapura
• surat jalan is gratis en is in 30' geregeld
• neem paspoortfoto's mee en geef zoveel mogelijk regio's aan die je wil bereizen. Beter teveel dan te weinig. We gaven zoveel namen op dat de politie ons vermoedelijk zot verklaarde, daar de permit maar 1 mand geldig is.
• We hebben onze surat jalan moeten afstempelen in Wamena, Dekai(trekking Korowai), Baliem Vallei, Biak. Verder hadden we ook Asarep, Merauke, Manokwari opgegeven, daar we geen weet hadden waar we zouden uitkomen.
• Neem voldoende kopies van je surat jalan. In elke regio moet je de originele laten afstempelen en een kopie achter laten.

Daar we geen info vonden over hoe lang het duurt om dit te regelen hadden we ook nog geen ticket geboekt naar Wamena.