Lijiang is een heel pittoresk klein toeristisch dorpje. We werden gewaarschuwd voor het toersime, maar het viel reuze mee. We kregen een adres doorgespeeld door andere reizigers. Bij aankomst telefoneerden we hen, en ze kwamen ons halen aan het busstation. Het is Mama Naxi Guesthouse. Het is gelegen in Oud-Lijiang. Lijiang is een klein dorpje met een labyrint aan kleine steegjes, met kanaaltjes die erlangs lopen. Hier leeft de Naxi-bevolking. Mama, want zo wordt ze aangesproken door iedereen, kan alles regelen. Bustickets, treintickets, excursies. Ze komt soms zo druk over, maar het is een schat van een dame. Ze kookt voor iedereen die er logeert. Om 18.30 is het tijd om te dineren en iedereen moet dan aanwezig zijn. Het aanbod van het eten kent geen grenzen, er komen steeds meer en meer verschillende maaltijden bij. Dit alles voor 8 RMB (10 RMB = 1 euro).
Onze eerste uitstap was het stadje verkennen en naar een toren gaan waar je een prachtzicht hebt over Old-Lijiang. Een andere excursie is een uitstap naar Bai Sha, met een bezoek aan de wereldberoemde Dr Ho. Samen met Amir (een gast uit Israël waar ik al een tijdje mee optrek) huurde ik een tandem en fietsten we erheen. Bai Sha is nog kleiner dan Lijiang. Een van de hoogtepunten is een bezoek bij Dr. Ho
Wie is Dr Ho ? Dr Ho is de Chinese versie van Dr Vogel, die alle ziektes bestrijdt met kruiden uit het gebergte en uit zijn eigen tuin. Het is een 85-jarige oude man, die blijkbaar gekend is over heel de wereld. Michael Palin kwam hier een bezoek brengen tijdens zijn Himalaya trip. Er hangt zelfs een foto van onze koninklijke familie die er op bezoek is geweest. Hij leeft enkel van de giften die de mensen aan hem geven. Hij toonde bedankingsbrieven van mensen die beweren dat ze geholpen zijn. Ik liet me overtuigen door hem om mijn chronische sinusitis te verhelpen. Ik kreeg een kruidenmix voorgeschreven die ik moet innemen als thee. Ik laat jullie weten als het helpt of niet.
Een andere excursie was de trekking in 'The Tiger Leaping Gorge' . Het is een trekking rond het gebied van de Yangtze rivier. Het werd een trekking van 2 dagen. De eerste dag was de zwaarste, we moesten langs slijkerige paden klimmen en klauteren over stenen, modderige paden,enz.. Onze schoenen bleken opeens klompen met slijk. De klim was echt niet te onderschatten. Verschillende keren werden er paarden aangeboden, maar we wilden perse tevoet naar boven. Eens de top bereikt op 2660 meter hadden we een prachtzicht op het gebergte en de snelstromende Yangtze rivier. We namen foto's en toen we de tocht verder wilden zetten, werden we tegengehouden door die vent die ons al eerder paarden had willen verhuren, omdat we zogezegd moesten betalen om foto's te nemen. Hij hield mijn pols stevig vast en liet me niet los voor ik zou betalen. We dreigden met hem aan te geven aan de politie en ik rukte mijn pols los. We hadden vernomen dat er op deze trekking verschillende jongeren alles proberen te doen om aan geld te komen (met of zonder geweld). Na dat kleine incident, gingen we verder bergafwaarts naar onze overnachtingsplaats Halfway Guesthouse. De douches deden meer dan deugd na een dag zweten. Het 'open restaurant' had een prachtzicht op de omgeving. De volgende dag negeerden we onze spierpijn en gingen verder bergafwaarts. Het was gelukkig geen 7 uur durende tocht als gisteren. Het werden er 5 en minder zwaar. Alleen, de paden waren glibberig en af en toe uitglijden hoorde erbij. Bij aankomst moesten we de bus nemen naar het beginpunt. Deze verliep ook niet zonder brokken of stoten...
De eerste minibus bracht ons naar de eerste wegblokkade. Er lagen immense rotsblokken op de weg. Het werd voor ons heel wat klauterwerk om erover te geraken en de wandeling verder te zetten tot de volgende blokkade. We hadden geregeld dat er bij de volgende blokkade ook een minibus zou staan wachten om ons naar het beginpunt te brengen van de trekking. Halverwege werd deze busrit opgeheven door vallende rostblokken, dat was niet voorzien. We stonden in een tunnel en zagen de rotsblokken voor onze neus naar beneden vallen en de weg versperren. De versperring werd steeds hoger en we zagen de ophoping steeds groter worden. Nadien zijn er enkele naar boven geklommen om de meeste rotsblokken naar beneden te laten vallen, zodat het grootste gevaar geweken is. Na een 30 tal minuten konden we snel over de blokkade kruipen en zorgde de chauffeur voor een andere bus, want hij zat klem in de tunnel. Na 1 uur kwam onze bus aan, en werden we veilig afgezet aan het beginpunt van de trekking. Zo, dit was mijn avontuur in Lijiang. Morgen neem ik de bus en trein naar Chengdu, en hopelijk geraak ik over 2 weken binnen in Tibet. Groetjes