Ondertussen is er iemand langs gekomen om de computers te formatteren, waardoor we ze nu kunnen gebruiken.

Al spelenderwijs gaf ik computerles aan de leerlingen van Primary 4. Spelletjes zoals ze aan de kassa van een supermarkt zitten, en de prijs van producten moeten intypen, of een soort racespel, waardoor ze met het overtypen van woorden de tegenstander konden inhalen, enz...De kinderen vonden het best leuk om op zo'n interactieve en spelenderwijze manier iets bij te leren. Opnieuw zag ik een groot verschil tussen de leerlingen, enkelen vonden heel snel de letters, anderen daarentegen moesten 3 keer het klavier bekijken voor ze de gevraagde letter vonden. En de gevraagde letters op het scherm zijn in kleine letters, in contrast met de blokletters op het klavier. Er werden veel fouten gemaakt tussen i/l en b/d. Ondertussen is Paul ook lid geworden van de malariaclub.

Dus zo heb ik de vorige week doorgebracht op school. Vorige week Vrijdag kwam Tessa en Sandra naar school om een dansje aan te leren aan de kids zoals eerder beschreven. Sylvester zorgde voor een versterker en het WAKA WAKA lied klonk uit de luidsprekers. Heel de school in rep en roer. Zenab (lerares van P2) kwam al dansend met de kiinderen uit de klas. Dit zijn zaken die wij gewoon niet kunnen voorstellen. De kinderen proberen stil te krijgen om uit te leggen wat we gaan doen, was moeilijker, maar we kregen hulp van Zenab en Amina. Het was zo mooi om te zien hoe Sandra, Tessa en de 2 leraressen stonden te dansen en dit samen met een 200 tal kids. Ook de leraressen genoten van de dans, en gingen volledig uit hun dak. Overmorgen is mijn laatste werkdag en komen alle vrijwilligers mee dansen en besloten Paul en ikzelf om een 'happy day' te organiseren. Dat wil zeggen : geen les enkel sport en spel, en wij zorgen voor een hapje en een drankje.

Dan weekendje weg. Dit is een totaal ander verhaal.

Bash had een busje geregeld met chauffeur en we gingen met z'n 10 en Bash naar Bosumtwi Lake (onder Kumasi). We waren volledig in onze nopjes, hadden zelf inkopen gedaan. Om de chauffeur te beschrijven, hij was een temperamentvolle (overtreffende trap van een Italiaan), onverantwoorde chauffeur. We werden met z'n allen kwaad omwille van zijn rijgedrag. De eerste dag ontstond er al een conflict (waar wij niets mee te maken hadden), maar die het wel afreageerde op de blanken. Er was een miscommunicatie tussen hij en zijn baas over de plaats waar hij ons moest brengen. Wetende na 6 uur rijden dat hij dan ongeveer 2 km voor onze lodge kwam vast te zitten met zijn busje. Toenwerd hij opnieuw woest. Opeens kwamen van overal Ghanesen. De ene al wat gekker dan de andere, maar ze kwamen allen helpen om het busje, die ondertussen dieper en dieper zat los te maken. Na ongeveer een 2 uur was het dan zover.

We kwamen aan op een idyllische plaats met palmbomen, enz..Een totaal ander Ghana. Het leek wel het tropisch gedeelte van Ghana. Door de valavond konden we er weinig van zien, maar de dag nadien waren we verstomd van de mooie plaats. Hangmatten en ligbedden aan het kleinestrand, mooie aangelegde tuinen. En....Heerlijk eten..Mooie lake met drabbige grond, maar dit kon de pret niet verstoren.

Opnieuw de 2^e dag conflict gehad net de driver, die volledig uit zijn dak ging. Het werd een verbale strijd tussen Bash en 'the crazy driver'

Maar we lieten ons weekend niet verpesten door hem en genoten van de heerlijke plaats.

Zondag op de terugweg naar Tamale werden we opnieuw kwaad omwille van zijn roekeloos rijdgedrag. Bij een stop namen we allemaal onze tas en besloten we niet verder met hem mee te gaan, en dat hij achter een stuk van zijn geld kon fluiten. Nu moet je weten dat het enigste wat hem interesseert is geld, dus toen hij dit te horen kreeg, ging hij volledig uit zijn dak. We konden bekomen dat er iemand anders ging rijden, en Bash had hem verteld dat hij geen geld krijgt, maar dat hij het geld persoonlijk het geld aan de baas ging geven. Daar was hij natuurlijk ook niet over te spreken. Maar eind goed, al goed. Vermoeid en blij dat we heelhuids iin Tamale aankwamen.

Ondertussen is het mijn laatste week, en ik zal het hier fameus missen. Ik heb hier een heel leerrijke tijd vol leuke ervaringen en een toffe groep vrijwilligers.

Leven in de compound

Ondertussen is het ook mijn laatst week in de compound van Sylvester. Als ik ooit terugkom, kom ik sowieso bij hen opnieuw logeren. Een zeer vriendelijke familie, en het leven daar boeit me enorm.Als ik dit had geweten op voorhand, had ik voor 7 weken compound getekend.

Back to basic, kinderen die ‘s avonds op een dun matje buiten slapen als ze moe zijn. Want een uur om te gaan slapen kennen ze niet. Je staat 's morgens op met het de haan als wekker, en 's avonds hoor je je parelhoenen fameus lawaai maken op de daken van de compounds. Lekkere maaltijden, altijd lachen en proberen te communiceren. Het is zo mooi om te zien dat de mensen hier met weinig middelen toch gelukkig kunnen leven. Daar kunnen wij veel van leren. Elke avond eten bereiden op houtskool buiten. Ze leven echt nog zoals het in de boekjes beschreven staat. Geen stromend water, weinig elektriciteit(maar niet overal)...'s Avonds met de hele familie samen de mais van de kolven halen, (tot je blaren op je duim krijgt), want dit is hier hun tijdverdrijf. Iedereen heeft een eigen stuk land waar mais geteeld wordt. Want daar wordt Kenkey, Banku en TZ van gemaakt. De lege kolven worden gebruikt om het vuur aan te steken. Alles wordt hier gebruikt, niets wordt weggesmeten.

Verder zie je kinderen knagen aan botten en beenderen van een gebakken schedel van een geit. Ze peuzelen het op zoals zij kippenboutjes afknagen. Ze lopen roekeloos rond met een machete alsof het niets is. De 11 jarige Mary krijgt heel wat taken, want zovoeden ze de kinderen hier op. Als ze later klaar zijn om te huwen, moeten ze kunnen koken, kinderen verzorgen, zware lasten op hun hoofd dragen. Jongens daarentegen die moeten helpen o phet veld.Teveel om op te noemen. Maar ik heb er enorm van genoten.. De gastvrijheid is hier enorm. Ik zal hen echt missen..en de buitendouche ook...Weer een enorme ervaring rijker..