Vandaag was het een lange rit van om en bij de 370 km. Gelukkig was de laatste 310 km op geasfalteerde weg en konden we de tijd wat inhalen. Het is ondertussen toch wel al een tijdje geleden dat onze banden contact hadden met asfalt. De eerste 60 km was een herhaling van gisteren. Daar er in Ruancana een dam en elektriciteitscentrale is gebouwd was de baan van en naar Ruancana geasfalteerd. Nog snel even tanken en de banden bijblazen. Het was vandaag een ietwat saaie dag door de vele uren in de auto. We moesten tijdig vertrekken 's morgens omdat op onze nieuwe bestemming er een cheeta feeding moment was om 15 of 16u. Deze wou Warre natuurlijk ook meemaken. Onze volgende bestemming was Otjitotongwe Cheetah guestfarm. zoals de naam het zegt heeft de eigenaar ook enkele cheeta's ronglopen, de ene al wat wilder dan de andere. Voor je in Kamanjab arriveert is er opnieuw een veterinary checkpoint(als je van het noorden komt, mag je geen rauw vlees en aanverwante produkten meehebben).

De guestfarm is zoals veel campsites in Namibië afgesloten met een hekken. Langs de baan zie een je bord waar je campsite is en dan zie je een hekken. Deze moet je zelf openen en sluiten en nadien is het ongeveer 8 km rijden naar de receptie. Maar nu zagen we een opnieuw een gate met de melding "Cheetah park, driving on your own risk". Daar er geen andere weg was reden we erdoor en bleek dit ook de enige weg te zijn. Bij aankomst waren ze blij ons te zien, want daar vernamen we dat er toename is van Covidbesmettingen in de grootsteden. Niet de cijfers die wij gewend zijn, maar voor hen zijn de cijfers immens. Toch nog even een herinnering dat Covid nog leeft, want daar we de laatste weken bijna niemand gezien hebben, alleen maar onze "eigen bubbel" zou je de covid vergeten. Alhoewel je de impact van Covid op toerisme en bezetting duidelijk ziet.

Maar los van dat gingen we onze kampeerplaats opzoeken. Het was een kampplaats met basic faciliteiten maar oke. Net over onze kampeerplaats was een draad gespannen en zagen we opeens toch wel een ietwat wildere cheetah rondlopen. Rond 16u werden we opgehaald door de eigenaar die nog Zuid-Afrikaans spreekt. Vooral de oudere generatie beheerst die taal nog. Indien hij langzaam praatte konden we best communiceren met hem. Hij zei vb :"Kom juliie, julie mogen staan in de bakkie", wat zegt dat we mogen staan in de laadbak van de pickup. We reden nadien naar de receptie waar nog een groep Russen stonden. We distanciëren ons wat van de groep. Hier was het cheeta feeding echt een toeristische attractie. Hij is hier enkele jaren geleden mee begonnen om extra inkomsten te hebben. Door de droogte heeft hij heel wat van zijn koeien moeten verkopen en is elke inkomst belangrijk. Net zoals bij de vorige zijn deze cheeta's zeer tam en zijn het huisdieren geworden. De overige toeristen namen selfies met de cheeta's en het was precies een wedstrijd om de dieren om ter meest te aaien. We vonden het ietwat te...Na de vorige 2 momenten was deze een teleurstelling. Nadien mochten we opnieuw in "de bakkie" en reden we verder rond op het domein en kleine reservaat. Daar zaten de meer wildere dieren. Dit vonden we dan weer leuker, we zagen ook hoe ze eenmaal hun stukje vlees kregen snel weglopen. Deze dieren waren heel wat schuwer en even hadden we het gevoel dat dit "echter" was.