Dag 3 van deze tot nu toe onbeschrijfeiijk mooie reis. Vandaag staat er een hele dag huskytocht op het programma (van 10u tot 16u), iets wat al lang op mijn bucketlist stond. De 3 lodges van Explore The North hebben elk hun eigen kennel. In de Pinetree Logde hebben ze de grootste kennel (200 honden). De lodge waar wij zaten heeft toch ook al een 70 tal honden. Het zijn niet de gekende Siberische husky's maar de Alaskan Husky's die ze gebruiken voor deze tochten.

Reden : ze kunnen langer aan een constante snelheid van 14 a 15 km lopen - wel tot 8u per dag. Ze kunnen ook sneller lopen, maar houden dit dan minder lang vol. Om de honden te trainen gaat de eigenares van de lodge meermaals per week met een 12 tal honden een toer maken van om en bij de 100 km, dit om hun uithouding te trainen voor wedstrijden waar ze aan meedoen.

Een volledige dagtoer is 40 km, dwz dat de honden 6 op de 7 dagen een marathon lopen. Ook voor hen is de zondag de rustdag. Elke kennel kweekt ook met hun dieren, af en toe ruilen ze met dieren van andere kennels om inteelt te voorkomen. In de kennel stonden alle honden paraat om te vertrekken, en na de nodige uitleg van Nina hoe we zo'n slee moeten bedienen en ons een beginnende musher mochten noemen nam één iemand plaats in de slee, de andere stond achterop de slee. Over hoe je met een hondenslee moet rijden vind je hier een filmpje. De honden begonnen immens te blaffen omdat ze zin hadden om te beginnen lopen, iets waar ze voor dienen. Eén per één werden de slee's losgemaakt en verlieten ze de kennel. De eerste kilometers werden we gevolgd door iemand op de sneeuwscooter om dan nadien de uitgestrekte natuur tegemoet te rijden. Niets van lawaai, het enige wat je hoort is het glijden van de slee door de sneeuw en de honden die lopen. Ik kan hier wel neerschrijven hoe onbeschrijfelijk mooi en leuk dit is, maar dit kan het gevoel niet evenaren. Uren laat je je door de honden glijden door beboste en weidse vlakten. In de bochten moet je je gewicht wat verplaatsen, en af en toe moet je wat meelopen om de honden te helpen. Af en toe maken we stops en zie je de honden de diepsneeuw induiken om zich af te koelen. Na enkele uren is het tijd om te lunchen. De rendierhuiden worden uit de slee gehaald, en in the middle of nowhere wordt er een vuurtje gemaakt. NIna had een houten driepoot mee met daaraan een ketting waar de zwartgeblakerde pot boven het vuur wordt opgewarmd. We kregen wat lichtbevrozen broodjes (want het is nog steeds ongeveer -10°) en moesten die op een takje van bevestigen om zo boven het vuur te verwarmen. Nadien kregen we heerlijke soep, een brownie en een warme chocomelk, wat super smaakt bij deze temperaturen. Wat me het meeste is bijgebleven is de stilte, je hoort er werkelijk niets. De honden rusten wat uit in de sneeuw en krijgen bevfroren vlees of visbrokken als eten. Na de lunch wordt de tocht verder gezet, zowel als musher als passagier kan je genieten van het onbeschrijfelijk mooie landschap. Na enkele uren komen we weer aan bij de lodge waar we hulp krijgen van andere gidsen om de sleeën elk op zijn beurt binnen te loodsen in de kennel.

Na dit onvergetelijk avontuur spraken we af in de lounge van de lodge waar we van Corian, onze 24 jarige Westvlaamse gids voor de komende 2 daagse met de sneeuwscooters uitleg kregen over wat en hoe meebrengen. Er was kans op overflow (door de hevige sneeuwval van afgelopen dagen onstaan er barsten in het ijs boven de meren, waardoor er water naar boven komt). Hij ging sowieso diezelfde avond nog heel de toer met zijn sneeuwscooter bekijken en de eventuele plaatsen van overflow stuk rijden, zodat die 's nachts weer kunnen toevriezen.

In Lannavaara gingen we naar het lokale en enige winkeltje wat chips en blikjes bier halen voor de 2 daagse. Een nieuw avontuur om naar uit te kijken.

's Avond na het lekker diner kregen we opeens een melding dat er Noorderlicht te zien was. Opeens stond bijna iedereen (met moeite herkenbaar door dikke kledij) buiten met statief en camera. Het spektakel begint meestal rond 21u en duurde ongeveer een uur. Wat begon met wazige groene strepen ging over naar dansende taferelen. Wat een belevenis om dit mee te maken. Onze vakantie kon nu niet meer stuk.